[49.] Powrót Dziedzica.

„W każdym momencie, w każdej chwili, w każdym zdarzeniu kryją się przeszłość, przyszłość i teraźniejszość. W każdej chwili kryje się wieczność. Każde odejście jest zarazem powrotem, każde pożegnanie powitaniem, każdy powrót rozstaniem. 

Wszystko jest jednocześnie początkiem i końcem.”

Całe życie dokądś zmierzamy. Każdego dnia pokonujemy niezliczoną ilość kroków, które prowadzą nas do celów jakie sobie wyznaczyliśmy dawno temu i wciąż wytaczamy każdego nowego dnia. Odkąd tylko nauczyliśmy się stawiać pierwsze kroki wiedzieliśmy, że ta umiejętność zmieni nasze życie i zdecyduje o tym kim będziemy, co osiągniemy i do czego dojdziemy. Całe życie polega właśnie na tej drodze, na pokonywaniu jej z kimś lub w samotności.
Podczas tych niezliczonych dni wędrówki na każdej ścieżce spotykamy zakręty, drogowskazy i znaki, które decydując o tym gdzie dojdziemy na końcu naszej własnej Odysei. Czasem niespodziewanie zdarza nam się z niej zboczyć, czasem równie nieprzewidzianie na nią wracamy. Możemy iść po długich, prostych ścieżkach lub krótkich, zawiłych zakrętach. Jednak każda droga, którą wybierzemy prędzej czy później dokądś nas doprowadzi. Nie zawsze jednak tam gdzie chcemy dojść.

  

                                                                    ***

Wziął głęboki oddech pozwalając by mroźne, styczniowe powietrze wypełniło jego płuca. Wraz z tym oddechem, dziwne, wręcz niepokojące uczucia zalały jego ciało i duszę. Stał niewzruszony. Nie uległ podmuchowi lodowatego wiatru, który jak najostrzejsze ostrze uderzył go w odsłoniętą skórę, przenikając jego czarny płaszcz.  Z wolna, niemal apatycznie przymknął zmęczone powieki, pozwalając  sobie na chwilę zwyczajnej, ludzkiej słabości. Okazywał ją niezwykle rzadko, niemal nigdy i gdy raz na jakiś czas sobie na nią pozwalał ogarniały go kuriozalne, niemal niewytłumaczalne wyrzuty sumienia. Zupełnie jakby wiedział, że nie dla niego stworzone były takie patetyczne myśli i ludzkie odruchy. Jak nikt inny zdawał sobie sprawę, że nie powinien zadręczać się takimi błahymi sprawami. Nie powinien wątpić w rozkazy, które otrzymywał. Niewierność wciąż była zakazana, tak samo jak za dawnych lat, gdy jego panem był sam Lord Voldemort.
Otworzył powieki, zimnym, stalowym wzrokiem obserwując jak biały śnieg stopniowo spowija krwistoczerwona kałuża, a wraz z nią życia i dusze osób, które tu pogrzebał. 
Minął ją z wynaturzonym spokojem, ignorując dwa nieruchome ciała leżące u jego stóp.
W końcu był to dzień niewiele różniący się od innych, spośród tych wszystkich trwających odkąd tylko pamiętał.
Przystanął kiedy zorientował się, że jego towarzysz nie idzie za nim. Machinalnie odwrócił się za siebie, swój stalowy, nieodgadniony wzrok zatrzymując na czarnoskórym mężczyźnie kucającym nad nieruchomymi zwłokami. Widocznie jego przyjaciela ogarnęło to samo zwątpienie, które jeszcze parę chwil wcześniej zawładnęło jego ciałem.
- Nie wydaje ci się, że to niesprawiedliwe?
Głos czarnoskórego mężczyzny przerwał martwą ciszę, która panowała między nimi dłużej niż powinna. Jak w amoku obserwował nieruchome powieki swojego dawnego kolegi sprzed wielu lat. Kiedyś mijali się co dnia na korytarzach dawnej twierdzy Śmierciożerców, a teraz stał nad nim jak kat nad swoją ofiarą, bezdusznie obserwujący jej ostatnie tchnienie. Nie spojrzał na jedynego dziedzica dawnej choć już zapomnianej arystokratycznej rodziny. Wzrokiem wciąż nieustannie obserwował martwe ciała, próbując zagłuszyć w sobie wyrzuty sumienia, które już od wielu lat nie pozwalały mu choć na moment ukoić nieubłaganych wyrzutów sumienia i zmrużyć zmęczonych powiek, przynajmniej w krótkiej chwili  błogiego wytchnienia. Nigdy nie był stworzony do bezwzględnego zabijania, a przynajmniej nie tak jak blondyn stojący nieopodal, jemu zawsze przychodziło to z większą łatwością.
- Zabijamy w imię Ministerstwa tak jak kiedyś mordowaliśmy w imię Voldemorta, a przecież zdradziliśmy go bo już nie chcieliśmy tego robić... Gdy teraz o tym myślę wydaje mi się, że gdzieś w tym wszystkim popełniliśmy błąd godząc się na ich warunki.
Jego wypowiedź choć  wypowiadana spokojnym, wręcz apatycznym głosem niosła za sobą  przeszywające uczucie rezygnacji.  Przemilczał wypowiedź przyjaciela, tak jak zwykł to robić gdy temat podjętych rozmów mu nie odpowiadał lub wymagał od niego okazania emocji, czego tak bardzo na co dzień unikał. Cisza, która zapanowała na skraju ośnieżonego lasu zdała się być nie do wytrzymania. I choć nie odpowiedział Zabiniemu to w jego umyśle tliło się to samo zwątpienie.
On też  o tym wiedział. Myślał o tym każdej bezsennej nocy, gdy koszmary minionych czasów przeplatały się razem z tymi z czasów obecnych. Nie tak to wszystko miało wyglądać, a już na pewno nie trwać tak długo.  Może naprawdę lepiej im było zostać w Azkabanie.
Może popełnił błąd godząc się przed sześciu laty na propozycję Ministerstwa Magii.
Nie dał po sobie poznać tego wewnętrznego rozbicia, które trawiło go od środka. Zagłuszył uczucia, o których już dawno temu powinien zapomnieć. To co przed laty wyzwoliła w nim kasztanowłosa Gryfonka przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Praca jaką wykonywał dla Ministerstwa na nowo uczyniła go bezdusznym katem, którym był przez te wszystkie poprzednie lata. Pogodził się z tym. Widocznie tak już miało wyglądać całe jego życie. Jego ojciec miał rację, od dziecka był tym złym i to się nie zmieniło nawet wtedy gdy przeszedł na dobrą stronę. Teraz miał wątpliwości czy tak w ogóle można było ją nazwać. Teraz znał jej mroczne sekrety, był częścią jednego z nich.
- To już koniec. To było nasze ostatnie zadanie.
Jego poważny ton przeciął zimne powietrze sprawiając, że Zabini pierwszy raz od dawna spojrzał na niego wzrokiem rezygnacji zmieszanej ze zdenerwowaniem.
- I co dalej? Obaj wiemy, że nie pozwolą nam odejść.
Skinął na jego słowa głową, przymykając przy tym powieki. Nie był naiwny, wiedział, że to jeszcze nie jest ich koniec współpracy z Ministerstwem Magii.  
- Masz rację, nie pozwolą.
- Więc dlaczego sami nie odejdziemy?
Mówiąc to Zabini podniósł się z ziemi zatrzymując się na wprost swojego przyjaciela. W jego oczach tliła się blada iskra nadziei, którą Draco stracił już dawno temu.
- Bo nie mamy dokąd.
Poważny ton arystokraty niósł ze sobą coś na wzór skrzętnie skrywanej tęsknoty, którą porwał ze sobą lodowaty podmuch styczniowego wiatru.

                                                                     ***

W tle leciała jedna z tych wielu romantycznych piosenek, przy których prędzej czy później każda kobieta zapłacze w samotną noc. W późne wieczory, przy których w pojedynkę walczy się z kołatającym sercem i nieujarzmionymi myślami. Żałując chwil, które minęły i tych, które nie nadeszły. Każdego dnia wyczekując tego bladego promyczka światła,  nieraz przy tym przegapiając coś znacznie ważniejszego.
Bo czy życie każdego człowieka prędzej czy później nie dąży do znalezienia kogoś kto będzie obok? Kogoś, przy którym dni odzyskają sens, a  noce przestaną być bezsenne. Kogoś kto przywróci wiosnę w świat, w którym wciąż padał tylko deszcz.
Czy ona właśnie kogoś takiego nie znalazła?
(…)
Jej długa, czerwona sukienka komponowała się z klimatem tego miejsca i lampką czerwonego wina, które z wyuczoną gracją trzymała w dłoni. Z subtelnym uśmiechem na twarzy obserwowała swojego chłopaka, który opowiadał jej o jednej ze swoich prawniczych spraw sprzed minionego tygodnia. Lubiła te opowieści, widziała go wtedy niczym bohatera z dziecięcych komiksów. Herosa broniącego niewinnych i doprowadzających tych złych przed wymiar sprawiedliwości.
Lubiła ich słuchać, stały się częścią jej codzienności, która trwała już od wielu lat. I chociaż z uwagą obserwowała ruch jego warg i wsłuchiwała się w pojedyncze słowa tworzące część zawiłej historii, dzisiejszego wieczora nie potrafiła poddać się im całkowicie. Myślami błądziła gdzieś między jawą, a rzeczywistością. Jej umysł wciąż pamięcią powracał do szkolnych lat, masywnych murów Hogwartu i jego zawiłych korytarzy. To właśnie tam zobaczyła go po raz pierwszy. Na jej nieznacznie zarumienionej twarzy pojawił się cień szczerego uśmiechu, którym obdarowała wspomnienie  ciut nielegalnej i zakrapianej alkoholem imprezy w domu Ravenclaw, na której rozpoczęła się ich znajomość. Wspominała deszczowy wieczór, kiedy okrył ją parasolem na jednej z wielu uliczek Hogsmeade, gdy samotna i zziębnięta bez celu szła tam gdzie nogi same ją niosły. Przywoływała ich przypadkowe spotkania na korytarzach, myślami wracała do luźnych rozmów i wspólnych, niezobowiązujących spacerów po Hogwarckich błoniach. Wtedy nigdy by się nie spodziewała, że za kilka lat będzie siedzieć wraz z nim, w eleganckiej restauracji, z lampką drogiego, półwytrawnego wina w dłoni, świętując lata, które minęły. Czas zdawał się biec w niepochamowanych tempie, a ona już dawno pozostawiła minioną przeszłość daleko za sobą.
Teraz miała już 25 lata, własne mieszkanie, odpowiedzialną pracę i cudownego chłopaka. Czy mogła pragnąć od życia czegoś więcej?
Jej chwilę zamyślenia przerwał dziwny spokój, który zapanował między nimi. Dopiero teraz zorientowała się, że szatyn skończył swoją opowieść już dawno temu. Uśmiechnęła się speszona lustrującym wzrokiem chłopaka, który w milczeniu obserwował ją już od kilku minut.
- Rick? Czemu tak na mnie patrzysz?
- Bo cię kocham.
Zaśmiała się cicho pod nosem, kiwając głową na znak roztargnienia. Jego uwodzicielski ton i sposób w jaki wymawiał te parę słów wciąż wprawiało ją w coś na wzór zakłopotania pomieszanego z niewyjaśnionym zdezorientowaniem.
- Głupek.
Skwitowała cicho upijając przy tym niewielki łyk swojego ulubionego wina. Chwilę ciszy między nimi przerwał głos trzaskającego ognia w kominku, ocieplającego londyńską restaurację w ten styczniowy wieczór.
- Mam coś dla ciebie.
Ciut za mocno odłożyła lampkę sprawiając, że jej zawartość niebezpiecznie zakołysała się między kryształowymi krawędziami.   Spojrzała na szatyna z udawanym niezadowoleniem i skarceniem w jednym.
- Nie mieliśmy sobie robić prezentów.
- Wiem, ale to jednak nasza piąta rocznica, a te pięć lat było dla mnie jak błogi sen. Zbyt idealne bym mógł w nie uwierzyć. A jednak siedzisz tu, tak piękna jak gdy zobaczyłem cię po raz pierwszy. I gdy patrzę na ciebie każdego dnia wiem, że chce to robić już przez całe życie.
Uśmiechnęła się zarumieniona pod wpływem jego intymnego spojrzenia i wyznania. Nim mu odpowiedziała chłopak powolnym ruchem ręki przesunął po stoliku czerwoną książkę, zatrzymując ją tuż przed dziewczyną. Nic się nie zmieniło, wciąż każdego wieczora uwielbiała  pochłaniać tony słów tworzących zawiłe opowieści. Uśmiechnęła się na widok prezentu, chociaż szczerze zaciekawił ją brak jakichkolwiek napisów czy ilustracji. Nie było nic, prócz czerwonej okładki przewiązanej złotą wstążką. Jakiś cichy głosik w jej głowie i sercu podpowiadał jej, że nie jest to zwykła książka, którą zaraz po przeczytaniu odłoży na półkę lektur przeczytanych. Uniosła na niego wzrok w momencie, w którym wstawał ze swojego miejsca i zaczął podchodzić do jej krzesła. Błyszczącymi oczami spojrzała na jego uśmiechniętą, choć odrobinę niespokojną twarz.
 - Co to?
- Po prostu otwórz.
Z rumieńcem dawnej dziecięcej niepewności, delikatnie ujęła końce złotej wstążki i lekkim pociągnięciem wyswobodziła je z symbolicznej kokardki. Z nieznanym nigdy wcześniej wahaniem uniosła okładkę, uchylając przy tym pierwszą stronę rubinowej książki. Jej serce zabiło mocno, a zdumienie odebrało mowę. W tej jednej, krótkiej chwili zrobiło jej się ciemno przed oczami i nieprzytomnie w głowie. W stronach książki wydrążone było serce, a w nim znajdował się złoty pierścionek z niewielkim diamentowym oczkiem. Drżącymi placami ujęła podarunek bojąc się choć odrobinę wzmocnić uścisk. Zupełnie jakby bała się, że to co trzymała w dłoniach jest tak ulotne, że w każdej chwili mogłoby się rozpaść jak domek z piasku.
- Te pięć lat, które mi podarowałaś były najpiękniejszym czasem mojego życia i chciałbym żeby trwały wiecznie. Jeśli nie masz żadnych planów na najbliższe sto lat to co powiesz na to byśmy spędzili je razem?
Jej błyszczące bursztynowe oczy zatrzymały się na Ricku, który uklęknął przy jej krześle ujmując jej drżącą dłoń. Przestało mieć znaczenie to, że goście siedzący w restauracji zaczęli mu się przyglądać. To co się teraz działo zdawało jej się być tak nierealne, że aż w to nie uwierzyła.
- Rick…
- Hermiono Granger, czy uczynisz mnie najszczęśliwszym mężczyzną na ziemi i zostaniesz moją żoną?
Uśmiechnął się do niej w sposób, który pokochała dawno temu. Wtedy zdała sobie sprawę, że to wszystko dzieje się naprawdę, a ona jest niczym bohaterka jednego z tych romansów, które czytała będąc nastolatką.  Już nie starała się hamować wzruszenia ani tego wewnętrznego rozbicia jakie towarzyszyło jej tej chwili. Ze łzami w oczach skinęła głową próbując uśmiechnąć się mimo łez nieubłaganie łaskoczących ją w rzęsy.
- Tak.
Uśmiechnął się do niej delikatnie ujmując pierścionek, który wciąż kurczowo ściskała w dłoni, by w kolejnej chwili założyć go na jej serdecznym palcu. Rzuciła mu się na szyję, a on chwycił ją w ramiona pewny, że nie odbierze mu jej już nikt i już nic, prócz śmierci w późnej, szczęśliwej starości.
Zakręcił się z nią w kółko na środku ich ulubionej restauracji, wśród braw i gwizdów pozostałych, przypadkowych świadków i gości.
Teraz miała już 25  lat, własne mieszkanie, odpowiedzialną pracę i cudownego narzeczonego. Czy mogła pragnąć od życia czegoś więcej?


                                                                            ***

Wrócił niczym żołnierz z wieloletniej misji, o którym cały świat zdążył już zapomnieć. Londyn zdawał mu się nie być takim samym miejscem, chociaż przecież nic się tu nie zmieniło. Budynki, ulice, domy i ludzie, wszystko wyglądało dokładnie tak samo jak sześć lat temu gdy wraz z Zabinim opuszczali to miejsce.
Dlaczego więc wszystko zdawało mu się być tak cholernie obce?
Czy możliwe, że te sześć lat rozłąki z rodzinnym miastem, zmieniło go bardziej niż początkowo przypuszczał?
Musiał się na nowo zaaklimatyzować, zaciągnąć tym wilgotnym, miejskim powietrzem. Przypomnieć sobie jak się żyje pośród zgiełku ludzi i gwaru miasta. Jak stać na nowo cywilizowanym człowiekiem, tutaj, w miejscu gdzie wszystko miało swój koniec i początek. Tutaj, gdzie wciąż znajdowali się wszyscy Ci, o których już dawno temu powinien zapomnieć.
Tego dnia nawet budynek Ministerstwa Magii zdawał mu się wyglądać inaczej niż gdy opuszczał to miejsce. W jakiś sposób nastawiał się na możliwość, że po tylu latach to jego umysł drwi sobie z niego w dość kuriozalny sposób. Dopiero następnego dnia dowiedział się, że podczas jego nieobecności zmienił się główny Minister Magii oraz całkiem sporo w samym budynku i jego funkcjonowaniu. Zdawało się nie mieć to dla niego większego znaczenia, a przynajmniej jeszcze wtedy tak mu się wydawało. Dopiero później zrozumiał, że zmienili się nie tylko ludzie i departamenty, ale również cały świat czarodziei.
(…)
Jakiś zmysł, jakaś intuicja, jakiś dziwny głos w jego głowie, nie wiedział co to było, jednak coś zawzięcie mu mówiło, że ten dzień zmieni nie tylko jego życie, ale wpłynie na los innych ludzi. Podświadomie przeczuwał, że nie powinien wchodzić do tego budynku. Mógł zawrócić, uciec, może nawet upozorować swoją śmierć, ale z drugiej strony zdawał sobie sprawę, że nie o to w tym wszystkim chodziło.
Rozdzielono go z Blaise’em już na samym wstępie, zabierając czarnowłosego w zupełni inną stronę niż skierowali jego. Obaj nie protestowali, z jednej strony wiedzieli, że to nie miałoby najmniejszego sensu, z drugiej czuli, że niczego by to tak naprawdę nie zmieniło.
Poznał drogę, którą odprowadzało go dwóch pracowników ministerstwa niczym jego prywatni ochroniarze. Nie mógł powstrzymać uśmiechu satysfakcji, gdy zrozumiał, że bliższe prawdy było eskortowanie groźnego więźnia do pokoju przesłuchań.
Przez całą podróż nie uraczyli go żadnym zdaniem, ani chociaż namiastką informacji o co chodzi i jaki jest cel całej tej maskarady.  Z drugiej strony odpowiadała mu ta cisza, próba rozmowy z Aurorami zdawała  mu się być więcej niż zbędna i potrzebna do szczęścia.
Zaprowadzili go do gabinetu głównego zamykając za sobą drzwi. Bez zbędnych słów i gestów zostawili go samego w pomieszczeniu, w którym dawno temu zdecydowano o jego przyszłości i nie mógł oprzeć się wrażeniu, że za chwilę nastąpi to ponownie.
Sześć długich lat minęło od jego pobytu w tym pomieszczeniu. Decyzje jakie tu wtedy zapadły zmieniły jego  życie oraz jego samego. To właśnie tu, w jednym z gabinetów Ministerstwa Magii sześć lat temu po wygranej wojnie z Voldemortem, zapadła decyzja co stanie się z nim i z Zabinim.  To wtedy wmawiano im, że brak wyboru jest ich najlepszym wyborem. Dopiero później okazało się, że pomiędzy Azkabanem, a Ministerstwem wisiała cienka granica. Jak łatwowierne sieroty wybrali współpracę, naiwnie wierząc, że ta decyzja zmieni ich przyszłości i uczyni ich lepszymi ludźmi. W jakimś stopniu przez dłuższy czas usprawiedliwiali tą decyzję faktem, że każdy dałby się na to nabrać. Oni również dali się tym zwieść. W końcu Ministerstwo brzmiało słusznie i uczciwie, a już na pewno mniej okrutnie niż więzienie. Skąd mieli wiedzieć, że brutalnie się pod tym względem pomylą.
Stał niewzruszony przy jednym z wielu porterów wiszących na ścianie, przedstawiających zasłużonych pracowników, którzy odeszli dawno temu. Nic nie zmieniło się w wystroju tego miejsca, gdy był tu ostatnio, te same portrety przykuły jego uwagę.
- Witaj Draconie.
Długo już nie słyszał tego głosu, chociaż wciąż doskonale pamiętał do kogo należał. Mimochodem uśmiechnął się do siebie samego. Z nieznanym sobie rozluźnieniem odwrócił się za siebie, obdarowując nowoprzybyłego, starszego mężczyznę ironicznym uśmiechem. Takim samym, który towarzyszył mu przez te wszystkie młodzieńcze lata i nie minął wraz z nastoletnim wiekiem.
- Profesorze.
Mówiąc to nieznacznie skinął głową w geście szacunku, było jednak w jego głosie słychać coś na wzór zaczepności przeplatanej z lekkim rozbawieniem.
Zarówno w stalowym jak i błękitnym spojrzeniu tliła się iskra zadziorności. Zmierzyli się bez słowa starając się zachować powagę tej chwili w swoich gestach, spojrzeniach i słowach. Minęły bardzo długie dni, żmudne miesiące i ciężkie lata nim ostatni raz się widzieli.
Draco już nie był tym samym nastolatkiem, którego profesor żegnał na wzgórzach Hogwartu. Jego rysy twarzy z młodzieńczych zmieniły się w bardziej męskie. Dumnie wyprostowana sylwetka niosła więcej ran i blizn niż dawniej. Kilkudniowy, szorstki zarost i obcięte na krótko, zmierzwione blond włosy dodawały mu jeszcze więcej zadziorności, choć przecież miał jej w sobie już wystarczająco dużo. Jedynie jego stalowe, zimne oczy nieustanie zdradzały, że w środku wciąż siedzi ten sam zbuntowany chłopak, który tak bardzo odmienił życie profesora przed paru laty.
Albus Dumbledore już nie sprawował swojego wieloletniego stanowiska dyrektora szkoły Magii i Czarodziejstwa w Szkocji, chociaż nadal aż nadto był cenioną osobą w świecie czarodziei.  Nawet tu, w Ministerstwie Magii, pełnił jakąś istotną funkcję, chociaż Draco przez te wszystkie lata nie dowiedział się jaką. Był zasłużonym czarodziejem, a miniony czas, stres i błędne decyzje malowały się na jego pomarszczonych dłoniach i twarzy. Siwe włosy wyglądały na dużo bielsze niż je sobie zapamiętał. Wspierał się drewnianą laską, lekko utykając na prawą nogę. Coś działo się z jego zdrowiem, chociaż nikomu nie mówił tego na głos.
Ich chwile cichej potyczki przerwał niespodziewany uśmiech profesora, który rozbroił go bardziej niż najsilniejsze zaklęcie obezwładniające. Na chwile sam przed sobą uchylił pancerz, którym dawno temu się okrył, wracając myślami do lat, które minęły, a tak bardzo zbliżyły ich do siebie. Nie mógł dać tego po sobie poznać. W konsekwencji wyraz jego twarzy stał się poważniejszy niż był gdy wchodził do tego pomieszczenia. Profesor nie dał się zbić z tropu, wiedział, że jest to wyuczone zachowanie obronne i nie miał zamiaru w nie ingerować.
Spojrzał na zapomnianego arystokratę z poczciwym uśmiechem i szczerym przejęciem.  Były dni kiedy naprawdę tracił nadzieję, że jeszcze ujrzy chłopaka całego, zdrowego i przede wszystkim żywego. Ostatnio coraz więcej było takich zwątpień.
- Wieki minęły odkąd cię ostatni raz widziałem Draconie.
- Sześć lat.
Profesor zignorował tą skąpą i ponurą odpowiedź, próbując jeszcze przez krótką chwilę utrzymać uśmiech na twarzy.
- Dla takiego staruszka jak ja czas płynie w innym, dużo wolniejszym tempie.
- Dla mnie było to jak jeden dzień.
Były już dyrektor Hogwartu westchnął z rezygnacją. Odczepne, krótkie, w dodatku ubarwione powagą i chamskością odpowiedzi Dracona i wyraźnie przebijająca się w nich niechęć do dłuższej, wspólnej rozmowy, zdawały mu się być więcej niż uzasadnione. Wciąż nie mógł sobie wybaczyć tego, że sam skierował na chłopaka los, który go spotkał. Kosztowało go to dużo więcej niż Draco mógł początkowo przypuszczać.
- Wiem, że cię zawiodłem…
Były Ślizgon uciął przemowę dyrektora nim ten zdołał ja wypowiedzieć. Parsknął pod nosem, z rażącym grymasem obserwując starszego mężczyznę. Naprawdę ta rozmowa była dla niego zbędna.
- Zawiodłeś?
Sposób w jaki zaakcentował swoje pytanie i wzrok, którym go obdarzył sprawiły, że były dyrektor Hogwartu jeszcze bardziej pożałował decyzji, które kiedyś podjął.
- Gdybym wiedział do czego zmusi was Ministerstwo nigdy bym cię nie namawiał byś przyjął ich propozycje.
- Zabijałem od najmłodszych lat. To czy w imię Voldemorta czy w imię Ministerstwa nie ma żadnego znaczenia.
Profesor spojrzał na niego pełnymi smutku oczami, nieznacznie kiwając głową na znak zaprzeczenia. Nie zgadzał się z tym co chłopak sugerował. Wiedział, że była to istotna różnica. Draco zdradzając Voldemorta chciał skończyć z poprzednim życiem, ze ściganiem, torturowaniem i mordowaniem innych, tym czasem Ministerstwo Magii oczekiwało od niego takiej samej bezwzględności jak niegdyś władca Mrocznej Strony. Zabił w imię Ministerstwa więcej istnień niż za lat panowania Voldemorta, ale to przecież nie miało żadnego znaczenia.
- Nie chciałem, żeby tak to się skończyło.
Odkąd pierwszy raz zamknięto go w tym pomieszczeniu na tajemnych obradach najważniejszych przedstawicieli Ministerstwa i została przedstawiona mu propozycja współpracy zamiast dożywocia w więzieniu spodziewał się, że wyślą go na jakąś bezsensowną misje z dala od cywilizacji, byle tylko pozbyć się tego ciążącego problemu, którym był wraz z Zabinim. Tymczasem Ministerstwo oczekiwało od nich dwóch rzeczy „znaleźć i zabić”. Przez sześć lat ukrywali swoją tożsamość i tułali się po całym świecie tropiąc i likwidując wszystkich dawnych sojuszników, pracowników, sługów i szpiegów Voldemorta  oraz i co może najważniejsze, wszystkich tych, którzy w jakikolwiek sposób zaszkodzili lub mogli zaszkodzić najważniejszym przedstawicielom Ministerstwa. Okłamał Dumbledore’a, ten czas wcale nie minął w mgnieniu oka. Było to wiele dni, miesięcy i lat, w których na nowo stał się bardziej bezwzględny niż zamierzał. Powrócił do dawnego stylu bycia. Nie zbuntował się Ministerstwu, wzorowo, jak najwierniejszy żołnierz wykonał trwające lata zadanie. Wyrżnął wszystkich bez wyjątku, gdzieś po drodze tracąc całe człowieczeństwo, które niegdyś tak uparcie odnalazła w nim i podtrzymywała kasztanowłosa Gryfonka.
On również nie chciał żeby tak to się skończyło. Wstrzymał się jednak by mówić o tym na głos.
- Jesteś tu by przeprosić mnie w imię Ministerstwa za to, że przez sześć lat kazali mi ścigać po całym globie i wyrżnąć jak psy wszystkich moich dawnych towarzyszy, czy sprowadziło cię tu coś ważniejszego?
- Jestem tu bo słyszałem, że wróciłeś.
Prychnął pod nosem sam niedowierzając w prawdziwość tych słów. Naprawdę szczerze wątpił w to czy jego obecność tutaj można było nazwać prawdziwym powrotem. Pokiwał z zaprzeczeniem głową nie zgadzając się z sugestią, którą usłyszał. Coś w nim przełamała. Pierwszy raz pozwolił sobie na otwarcie się przed profesorem.
- Zapewne Ministerstwo zawzięcie zastanawia się co teraz z nami zrobić. Wykonaliśmy to po co nas zwerbowano, a i tak wiem, że nie pozwolą nam stąd odejść.  Na pewno wymyślili już kolejne zadanie by oddelegować nas na wiele lat jak najdalej stąd. Chyba sam dla świętego spokoju zaproponuje by jednak zamknęli nas w Azkabanie.  To zdaje mi się być najlepszą opcją. Nie sądzisz profesorze?
Jego przepełnione arogancją pytanie oraz wyzywające spojrzenie odebrały starszemu mężczyźnie całą pewność siebie jaką tak usilnie pielęgnował na to spotkanie. Wiedział, że pytanie arystokraty było retoryczne, nie było sensu na nie odpowiadać. Sam zresztą wątpił w to jaki wybór był tak naprawdę słuszny. Cisza, która zapanowała między nimi pozwoliła zebrać myśli obojgu, tak samo ukoić ich wzburzone nerwy i zapanować nad zbędnymi uczuciami. Pierwszy raz wyraz twarzy Dracona na jedną, krótką chwile stracił swoją zaciętość, ukazując przed profesorem prawdziwe oblicze minionych sześciu lat. Arystokrata westchnął ledwie słyszalnie, nieznacznie opuszczając spięte ramiona.
- Żałuje, że nie wybrałem jej sześć lat temu.
Przyznał równie szczerze jak cicho, nawet nie licząc na to, że dyrektor zrozumie jego słowa.
Profesor nie skomentował tego wyznania w żaden sposób, chyba pierwszy raz zwątpił w to co powinien mu powiedzieć.
Cisza między nimi zdawała się być coraz dłuższa i trudniejsza do wytrzymania. Złość Dracona stopniowo odpuściła ustępując miejsca zwykłej, ludzkiej ciekawości. Spojrzał na profesora podejrzliwie, próbując zapomnieć o niewygodnych tematach, które podjęli przed chwilą.
- Przyjechałeś bo wróciłem. Tylko po co? By znów być „łącznikiem” w dialogu z ministerstwem?
Odruchowo staruszek skinął głową na znak zaprzeczenia. Odkaszlnął głośno z wolna kierując się w stronę jednego z foteli przy okrągłym stole.
- Nie, przyjechałem bo mam dla ciebie propozycję.
Mówiąc to z wolna przysiadł na jednym z wielu pustych miejsc, z lekkim grymasem bólu prostując nadwyrężoną nogę. Draco obserwował go w ciszy, gdzieś w głębi czując, że boli go widok profesora w takim złym stanie. Zignorował jednak to niewygodne uczucie zapierając dłonie na blacie po przeciwnej stronie dyrektora.
- Jeśli chcesz bym znów był twoim uczniem to …
Nie dane mu było dokończyć zdania. Staruszek przerwał mu w połowie swoim poczciwym, chociaż krótkim śmiechem.  Obdarował młodego mężczyznę uśmiechem ni to dumy ni rozbawienia.
- Uczniem? Już dawno temu mnie przerosłeś.
Draco parsknął pod nosem z arogancją wymalowaną na twarzy, jednocześnie odrywając ręce od okrągłego stołu i odwracając głowę gdzieś w bok. Nigdy nie lubił tych absurdalnych sugestii dyrektora szkoły Magii, które były tak samo niedorzeczne jak cała ta dzisiejsza rozmowa. Naprawdę nie sądził, że przyjdzie im jeszcze kiedykolwiek rozmawiać, a już na pewno nie na ten zapomniany dawno temu temat.
- Nie jestem wybrańcem profesorze.
- Wciąż w to nie wierzysz? Nawet po tym czego dokonałeś na błoniach sześć lat temu?
Spoważniał. Wydarzenia, które miały wtedy miejsce wyparł ze świadomości już dawno temu, tak było łatwiej, wygodniej i zdecydowanie lepiej. Odwrócił się od profesora wzrokiem szukając czegoś co na dłuższą chwile przykułoby jego spojrzenie.
- To było dawno temu.
Profesor nie zgodził się z jego słowami. Jakby w ramach cichego protestu drewnianą laską nieznacznie walną w podłogę, jednocześnie przy tym palcem wskazując na dawnego Ślizgona, który wciąż zapobiegawczo stał odwrócony do niego plecami.
-  To niczego nie zmienia. Wciąż masz w sobie te moc.  Nie straciłeś tego daru i wiem, że go wyczuwasz. Tak samo jak wiem, że budzisz się każdego dnia i czujesz to dziwne drapanie w środku, ten głos przeznaczenia.
- Nic nie czuje.
- Nie wierze ci.
- Nie musisz.
Jego ton nie uznawał sprzeciwu, gwałtownie odwrócił się do profesora otwartymi dłońmi waląc w blat stołu, zupełnie jakby w ten sposób rozładowywał zbędne emocje lub chciał uciszyć profesora. Wbrew jego gorącym prośbą były dyrektor nie przestraszył się jego gwałtownego wybuchu, a nawet wręcz przeciwnie, odpowiedział mu jego nieznaczny uśmiech zaczepności.
- Wciąż ta sama upartość co kiedyś Draconie?
W jakimś stopniu rozbawiło go pytanie i zachowanie staruszka. Złagodniał, odrywając ręce od stołu i prostując się znacznie. Skinął na słowa profesora głową, nie potrafiąc zapanować nad ironicznie uniesionymi kącikami ust.
- Nawet większa.
Przez chwile mierzyli się zaciętymi spojrzeniami jakby sprawdzali samych siebie. Nie trwało to jednak długo. Wiele pytań zostało jeszcze bez odpowiedzi, a ich dzisiejsze spotkanie jeszcze nie zbliżało się ku zachodowi.
- Po co tak naprawdę tu jesteś profesorze?
- Kojarzysz Gawaina Robarsa?
Od niechcenia wzruszył ramionami, nie bardzo rozumiejąc do czego zmierza profesor i cała ta dziwna rozmowa. Z doświadczenia wiedział jednak, że nie będzie to dla niego nic dobrego.
- Jest szefem biura Aurorów.
- Był.
Prawa brew byłego Ślizgona powędrowała do góry, a on sam zmierzył byłego dyrektora niezrozumiałym spojrzeniem. Słowa wyjaśnienia usłyszał szybciej niż zdołał zadać pytanie.
- Odchodzi na emeryturę.
- Dobrze dla niego, nie bardzo rozumiem co mi do tego.
- Zwolniła się jego posada.
Nim zapanował nad tym gestem ponownie jego brew zadarła się ku górze.
- I?
Profesor Dumbledore spojrzał na dziedzica rodziny Malfoy’ów w ten charakterystyczny sposób,  ten który towarzyszył mu zawsze gdy prowadzili wspólne rozmowy, jeszcze za czasów szkolnych, które zresztą dla chłopaka zawsze kończyły się wywróceniem świata do góry nogami.  Zadarta brew Dracona uzewnętrzniała więcej jego emocji i niezadanych pytań niż powinna. Jego wzrok zdradzał nieukrywane zwątpienie, zdezorientowanie i konsternacje w jednym.
- Nie bardzo rozumiem profesorze czego tym razem ode mnie oczekujesz? Mam zgłosić swoją kandydaturę?
Po minie starszego mężczyzny widział, że właśnie o to chodzi. Spojrzał na niego z szokiem i niezrozumieniem w jednym, których nawet nie starał się ukrywać. Widocznie nie tylko pogorszyło się zdrowie fizyczne profesora, jego psychika siadła  już całkowicie.
- Naprawdę chcesz żebym stanął na czele Aurorów?
Dziwna gula utrudniała mu wypowiedzenie tego niedorzecznego pytania. Spojrzał na profesora w duchu odmawiając kilka modlitw i zdrowasiek. Naprawdę głęboko pragnął by był to tylko jeden z tych kiepskich żartów, z których dyrektor słynął dawno temu. Odpowiedział mu uśmiech starszego mężczyzny.
- Tak.
Zaśmiał się w głos nawet nie starając się sprawić by jego śmiech zabrzmiał choć odrobinę mniej sztucznie. Odwrócił się w bok spuszczając ręce wzdłuż ciała. To był dzień, w którym stwierdził, że nie jest w stanie zdziwić go już nic więcej. W niedalekiej przyszłości dowiedział się, że jednak to nie był ostatni raz.
 - Czy to nie słynny Harry Potter powinien zająć to stanowisko?
- To nie praca dla niego.
Spojrzał na dyrektora z kpiną pomieszaną z wyrazem satysfakcji, którego nawet nie starał się ukryć.
- Co jest? Cudowne dziecko przestało być cudowne?
- Harry, cóż… jest zbyt pobłażliwy. Obecne czasy i ta funkcja wymagają by zarządzał nim ktoś bardziej hm… stanowczy.
Sztuczny śmiech Dracona po raz kolejny wypełnił gabinet, a on sam kilka razy klasnął w dłonie, jakby tym samym gratulując Dumbledore’owi aktualnego poziomu inteligencji. Spoważniał równie gwałtownie jak niespodziewanie. Wbił w byłego dyrektora stalowy, arogancki wzrok.
- I dlatego chcesz zgłosić na kandydata dawnego Śmierciożerce, byłego dowódcę armii Voldemorta i  mordercę obecnie potajemnie pracującego na zlecenie Ministerstwa?
Profesor skinął głową na znak zaprzeczenia.
- Nie rozumiesz. Nie zgłosiłem cię.
Wyznanie profesora zbiło go z tropu.
- Więc o co chodzi?
Na twarzy byłego dyrektora Hogwartu pojawił się tajemniczy uśmiech satysfakcji.
- Ty już zostałeś wybrany.



____________
________________

[48.] „Ostatnia Noc Świata” miała być ostatnim rozdziałem tomu pierwszego, a "Powrót Dziedzica"  miał rozpocząć tom drugi. Jednak w ramach końca mojej blogowej kariery ten rozdział traktuje po prostu jako przedostatni. Nie będzie żadnego podziału na tomy, a cała historia zakończy się na rozdziale 50.

W wolnych chwilach zaczęłam poprawiać początkowe rozdziały i nawet je rozbudowywać. Na razie subtelnie zmodyfikowałam dwa pierwsze.



Pozdrawiam gorąco.
Wasza Icamna.