Mała, Szara Sowa.

"Żegnać się to tak jakby trochę umierać."

Wydaje mi się, że żaden bloger nie chce by tak kończyła się jego przygoda, ale muszę to wreszcie przyznać nie tylko przed Wami, ale zwłaszcza przed samą sobą.
To koniec mojej przygody z tym opowiadaniem i blogiem.
Nie chce używać tak drastycznych słów, ale chyba nie ma na świecie lepszego określenia niż te dwa przykre słowa - wypaliłam się.

Długo żyłam w nadziei, że to chwilowe i chęć tworzenia prędzej czy później do mnie powróci, ale wcale tak nie było.
Z czasem coraz rzadziej zaczęłam myśleć o opowiadaniu, już przestałam zasypiać z pomysłami na dalsze perypetie bohaterów. Nie budziłam się z chęcią pisania, już nie spędzałam każdej wolnej chwili na wymyślaniu zabawnych dialogów, rozbudowanych opisów i dalszych przygód wyjątkowego połączenia, na którym jeszcze do niedawna opierał się mój cały świat. Przestał już być moim światem.
Znalazłam nowy, bardziej rzeczywisty.
Zamiast o opowiadaniu zaczęłam myśleć o nowej, bardzo odpowiedzialnej pracy, którą dostałam dwa miesiące temu. O miesięcznym szkoleniu, które przeszłam żeby ją dostać. O spłatach kredytu na samochód, o remoncie mieszkania, o wspólnej przyszłości z moim chłopakiem, o ślubie, o dziecku….
I gdzieś w tym wszystkim coraz mniej było tego magicznego świata, którym jeszcze do niedawna tak intensywnie żyłam. Przestałam tu zaglądać, przestałam sprawdzać pocztę. Aż w końcu nastały dni, kiedy w ogóle zapominałam o tym miejscu i historii jaką stworzyłam.
Nie było to gwałtowne zerwanie kontaktów i pokazowe rozstanie na oczach tłumu, raczej stopniowe oddalanie się od tego miejsca, tej historii i czytelników, aż w końcu któregoś dnia obudziłam się i wiedziałam, że to już koniec.

                                                                 ***

Jednak mimo tak przykrego początku, chce żebyście wiedzieli, że coś jeszcze się we mnie tli. Napiszę jeszcze jeden rozdział. Będzie on zakończeniem całego opowiadania. Teraz żałuje, że karmiłam Was obietnicami o drugim tomie, których w głębi serca przeczuwałam, że nie uda mi się spełnić. Mogłam nie zaczynać tomu drugiego, ale teraz „Powrót Dziedzica” traktuje po prostu jako przedostatni rozdział całej historii, a nie oddzielnej części.

Zarys ostatniego rozdziału, który opublikuje ma mniej więcej 6 lat. Będzie się różnił od stylu, do którego Was przyzwyczaiłam, podejrzewam, że wiele osób zaskoczę tym zakończeniem. Nie miało takie być, ale gdy ostatnio robiłam porządki w szafach i znalazłam ten szkic na tyłach starego zeszytu z matematyki ogarnął mnie tak wielki sentyment, że chyba bym umarła gdybym to właśnie nim nie zakończyła tej wspaniałej, wieloletniej przygody.
Koniec będzie romantyczny i naiwny, ale będzie. Może w tym będzie też jego urok. Może jakoś zaspokoi ten niedosyt, który gdzieś w głębi jeszcze czuje, gdy pisze te pożegnalne słowa.

Zaczęłam opowiadanie i chce żebyście wiedzieli, że również je zakończę.
Na początku chciałam napisać, że zakończę opowiadanie szybciej niż oczekiwałam, ale bądźmy szczerzy –zaczęłam je w 2008 roku, to ogromny kawał życia. Chyba najwyższy czas na nową przygodę. : )



Kiedy nowy rozdział?
Myślę, że we wrześniu. W dniu moich 25-tych urodzin.
Bo czy można podarować sobie piękniejszy prezent niż szczęśliwie zakończyć opowiadanie, z którym żyło się przez 8 lat? : )

Pozdrawiam,
Wasza Icamna.