[46.] Łzy nieba.

„Ludzie przychodzą, ludzie odchodzą. 

Wiemy o tym, ale za każdym razem, gdy się to zdarza, jesteśmy zaskoczeni. 
To jedyna rzecz w naszej egzystencji, której możemy być pewni, 

ale często łamie nam serce...” 

Ktoś mądry powiedział kiedyś, że po życiu zawsze przychodzi śmierć. To jedyna pewna rzecz, przypisana każdemu z nas wraz z dniem narodzin. Ma swoje miejsce, ma swój czas.
Zdarza się, że zjawia się nieoczekiwanie, bywa też, że uprzedza nas od dawna, zapowiadana przez nieuleczalne choroby lub pogłębiające się depresje. Czasem idąc po nas musi odczekać długie lata pokonując niewielkie kroki, nieraz wystarczy tylko jeden konkretny by nas dopadła, jednak prędzej czy później upomni się o każdego z nas.
Powiadają, że śmierć jest sprawiedliwa... Nie jest, nawet w najmniejszym stopniu. Ktoś kto wymyślił to stare powiedzenie nie miał najmniejszego pojęcia o czym mówił. Wiek, status, wykształcenie, umiejętności, majątek, charakter, serce i dusza... w obliczu końca to wszystko przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. W swoim czasie śmierć przychodzi po każdego i zdecydowanie zbyt często po tych, którzy na nią nie zasłużyli. Świat wciąż pamięta o zbyt wielu niewinnych istotach, które odeszły zbyt wcześnie, kosztem wielu złych dusz karmiących się cierpieniem innych aż po dzień dzisiejszy. Nie było, nie jest i nigdy nie będzie w tym nic sprawiedliwego.
Jak więc pogodzić się ze śmiercią tych, których życie gaśnie nim zdąży się rozpalić? Jak zrozumieć śmierć wszystkich tych, którzy mają całe życie przed sobą, a odchodzą o całe życie za wcześnie? Może gdyby ktoś potrafiłby to zrozumieć, może wtedy utrata tych istnień nie byłaby pozbawiona sensu.
Może tak naprawdę sam fakt śmierci nie jest tak przerażający jak odwieczne pytanie co dalej? Bo co dzieje się z człowiekiem gdy umiera? Przecież świat wciąż istnieje, kończy się jedynie nasz własny.
Czy znikamy bezpowrotnie jak pył, czy rodzimy się na nowo w innym wcieleniu nie pamiętając o poprzednim? Czy zasypiamy na zawsze, czy może trafiamy do lepszego świata spotykając w nim wszystkich tych, których kochaliśmy i pochowaliśmy za swojego życia?
Może gdyby człowiek znał odpowiedź na to pytanie, może wtedy tak bardzo by się nie bał, może wtedy byłoby nam lżej chować bliskich i godzić się z własnym końcem.

Bo przecież zawsze gdy tracimy kogoś ważnego w naszym życiu, cząstka nas samych również umiera. To właśnie wtedy zaczynamy rozumieć jak wiele ważnych słów przemilczeliśmy, a jak wiele niepotrzebnych wypowiedzieliśmy na głos. Zaczynamy żałować nieokazanych emocji i niewykorzystanych dni.
Właśnie to jest największym błędem ludzkości, nie wojny, nie pogoń za pieniądzem, nie źli przywódcy państw, ale fakt, że nie potrafimy doceniać tego co mamy, póki tego nie stracimy. Gdy sobie to uświadomimy jest już za późno by naprawić popełnione błędy, a strata bliskiej osoby boli jeszcze bardziej.
Jak więc poradzić sobie z narastającym bólem, z rosnącym gniewem, z zalewającym rozgoryczeniem oraz obezwładniającą tęsknotą trawiącą nas po stracie ukochanych i bliskich?
Czasem żal i smutek jest zbyt głęboki.
Czasem nie potrafimy się z tego pozbierać.
Czasem coś w nas również umiera i już nigdy więcej nie zmartwychwstaje.

                                                                              ***

Tego dnia wszechświat zdawał się już nie biec w takim morderczym tempie jak zazwyczaj. Wskazówki zegara obracały się z wolna jak na spowolnionym, starodawnym czarno-białym filmie. Cały świat wydawał się być melancholijny, nostalgiczny. Klimat tego południa przenikał wszystko i wszystkich. Pochmurna, wręcz jesienna aura pogłębiała uczucie żalu i tęsknoty. Dzień był mglisty, deszczowy. Zachmurzone, ciężkie, czarne niebo zapowiadało nadchodzącą ulewę, której omen od kilku dni nawiedzał każdy skrawek nawet najbardziej zapomnianej części Wielkiej Brytanii. Zimny wiatr przenikał przez czarne płaszcze oraz ubrania, mierzwiąc włosy i przytępiając strapione myśli.
Ciemnozielona trawa niewielkiego wzgórza, usytuowanego na przedmieściach mało popularnej części starego Londynu, była mokra od porannego deszczu, którego nadchodzące fatum ciągle wisiało w ciężkim powietrzu. Wzgórze z setką szarych, marmurowych tablic oraz zapisanych na nich imion i dat, tego posępnego dnia zgromadziło przy jednej z nich kameralne grono żałobników. Kolor czarny był nieodłącznym elementem tej chwili... Czarne suknie, garnitury, płaszcze, parasole, nawet niebo zdawało się być czarne tego dnia.
Stała w oddali, na wzgórku pod drzewem płaczącej wierzby w towarzystwie Harrego i Rona. Niezdarnie pocierała swoje zziębnięte dłonie, co jakiś czas chowając je w kieszeniach swojego krótkiego, czarnego płaszcza. Smutnym, wręcz przygaszonym wzrokiem śledziła apatyczne, pozbawione życia, niepewne ruchy niezwykle pięknej kobiety, o niespotykanej latynoskiej urodzie, gdzie drobna siateczka czarnego toczka przysłaniała jej pogrążoną w smutku twarz, próbując ukryć w jej bystrych, brązowych oczach ślady nieustannie napływających łez. Nie znała jej, wiedziała tylko, że była matką, która kilka dni temu straciła swoje jedyne dziecko.
Żona chowająca męża jest wdową, mąż wdowcem, dziecko, które straciło rodziców sierotą, ale jak nazwać rodziców, którzy stracą dziecko? Nawet najbogatsze w treści słowniki i książki nie przewidziały takiego określenia. To nie powinno się wydarzyć, nie tak powinno wyglądać życie, a już na pewno nie tak się kończyć. Żaden rodzic nie powinien doczekać śmierci swojego dziecka. Serce matki nie potrafi zabić ponownie po czymś takim i wiedziała, że jej serce już nigdy więcej nie zabije w tym samym rytmie co jeszcze kilka dni temu. Nieopisany żal i smutek spowitej czernią kobiety udzielał się również jej.
Na moment odwróciła głowę w bok przymykając przy tym piekące powieki, uparcie próbując nie dopuścić do urojenia chociażby jednej, najmniejszej łzy rozgoryczenia.
Nie chciała być na tym pogrzebie. Miała świadomość, że tu nie pasowała. W końcu osoba, którą z takim żalem żegnali inni, nie była dla niej nikim ważnym. Smutek oraz nadchodzący płacz, który powoli trawił jej ciało wraz z duszą, zdawał się jej być czymś więcej niż nienaturalnym odruchem. Przecież nie miała z nim dobrych wspomnień, wspólnych fotografii wiszących na ścianie i ciekawych opowieści, które w przyszłości mogłaby opowiadać swoim wnukom. Może jedynie ten przeklęty, styczniowy bal, którego nawet dobrze nie pamiętała....
Nie chciała tu być, przyszła bo chciał tego Harry i Ron, nie rozumiała jednak dlaczego.
Spoglądała na nich raz na jakiś czas, próbując zrozumieć smutek wymalowany na ich pogrążonych w żałobach twarzach. Nie rozumiała ich emocji oraz obecnych uczuć, wciąż pamiętała czasy największych upokorzeń, obelg i krzywd godzących bezpośrednio w nich, których sprawcą był chłopak, na którego pogrzebie właśnie się znajdowali. Jedne z nich były naprawdę dziecinne i na swój sposób komiczne, inne zaś bolały do dzisiaj. Dlaczego więc oni teraz zdawali się o nich nie pamiętać?
Nie rozumiała tego, chociaż nie zamierzała ich o to pytać. Zdawało się, że to nie było ważne. Odpowiedź na to pytanie nie miała już zresztą żadnego znaczenia.
Nie śledziła, nie kalkulowała ani nie oceniała pozostałych żałobników z chwilą, w której go dostrzegła jej wzrok już od dawna pochłonęła tylko ta jedna, konkretna osoba. Długi, czarny, uszyty na miarę, markowy płaszcz wyróżniał jego sylwetkę z tłumu tak samo jak jego jasne włosy i kilkudniowy zarost.
Gdy ze sporej, wręcz bezpiecznej odległości obserwowała niewzruszonego, naturalnie bladego chłopaka stojącego najbliżej marmurowego nagrobka zastanawiała się co tak naprawdę teraz czuje, wśród tych żałosnych lamentów rozpaczy będących nieodłącznym elementem tej chwili i tego miejsca. Bo co tak właściwie może czuć bezlitosny morderca w takim momencie? Co może czuć człowiek pozbawiony serca oraz sumienia, który traci jedynego przyjaciela? Czy może sam fakt, że miał przez całe życie obok siebie kogoś kogo mógł nazwać „przyjacielem” był jednoznaczny z tym, że nie był bezduszny i pozbawiony uczuć? I chociaż nie chciała to jednak wciąż nie mogła przestać na niego patrzeć zastanawiając się czy Malfoy'a w ogóle obeszła śmierć Zabiniego. Był spokojny, opanowany, zupełnie jakby był jedynie pobocznym obserwatorem całego wydarzenia, a nie jego głównym żałobnikiem.
Doskonale wiedziała, że śmierć była nieodłącznym elementem jego życia, był na nią przygotowany od dziecka i wciąż sprawiał wrażenie jakby wcale się jej nie bał. Chwilami była bliska myśli, że tak naprawdę jest mu wszystko jedno kiedy, gdzie i jak umrze. Nie miał większego sensu w życiu i nic go na świecie nie trzymało na tyle mocno by czuł te przeklętą potrzebę życia, która w niej wciąż podgrzewała krew w żyłach i dodawała rumieńców na twarzy w chłodne dni.
Ale Zabini.... Zabini był zupełnie inny niż on. Był optymistą. Kochał kobiety, muzykę, dobrą zabawę i życie jakiekolwiek by nie było. Podtrzymywał w Malfoy'u to co ludzkie i ważne, pokazywał mu trochę inny świat niż ten, którzy stworzyli jego rodzice w dniu jego narodzenia. Potrafił z nim rozmawiać, potrafił również z nim milczeć. Spędzali razem czas w Hogwarcie i poza nim. Mieli wspólne zainteresowania i pasje. Ich znajomość, choć nie tak bogata w okazywanie emocji jak jej z Harrym i Ronem, była jednak definicją prawdziwej, w dodatku na swój sposób pięknej, męskiej przyjaźni.
Jej serce zaczęło bić trochę mocniej gdy zorientowała się, że Draco Malfoy naprawdę był w stanie okazać komuś ludzie emocje. Przecież ona, jak nikt inny, doświadczyła tego zdecydowanie częściej niż powinna w przeciągu tych paru miesięcy, odkąd zamieszkali razem w dormitorium na czwartym piętrze. Wiedziała, że Draco było w stanie jak każdy człowiek, w pewnym stopniu, przywiązać się do drugiej osoby i odczuć stratę gdy jej zabrakło. Znał uczucia, znał ich smak oraz gorycz i chociaż na co dzień ich nie okazywał to jednak je czuł.
Może tak naprawdę był taki jak inni? Potrafił czuć i tymi uczuciami obdarzyć innych, a teraz pod tą maską obojętności i niewzruszenia ukrywać złamane serce, którego już nikt nigdy nie będzie w stanie posklejać...
Im dłużej o tym myślała tym bardziej zaczynało ją to przerażać. Bo co jeśli takiej wyuczonej bezduszności i okrucieństwa osobie odebrać ostatnią rzecz jaka trzyma ją przy życiu i podtrzymuje w nim to co dobre? Co jeśli tylko przyjaźń z Blaise'em przypominała mu o człowieczeństwie i wyzwalała w nim ludzkie odruchy oraz uczucia? Co będzie z Draconem dalej i czy pozostanie takim jakim go poznała z tej lepszej strony nawet bez Zabiniego? Nie szukała odpowiedzi na to pytania, wiedziała, że nie chce ich poznać.
Ze zgubnych myśli, które pochłaniały ją coraz bardziej oderwał ją dotyk męskiej dłoni na jej kruchym ramieniu. Instynktownie spojrzała za siebie, na Harrego posyłający jej troskliwy, wręcz współczulny uśmiech. Spróbowała go odwzajemnić, choć oczy zaszkliły jej się mocniej niż przypuszczała. Słowa były zbędne i nikt tak naprawdę nie wiedział co można by było w takiej chwili powiedzieć. Już po chwili nie czuła ani ręki wybrańca na swoim ciele, ani jego obecności. Posłała ostatnie spojrzenie dwójce odchodzących przyjaciół. Przez chwile wahała się czy nie powinna odejść z nimi, w ostateczności jednak została w tym samym miejscu, z jeszcze większym żalem w sercu.
(…)
Minuty leciały z wolna, a wraz z nimi przemijały osoby do tej pory zebrane nad marmurowym pomnikiem, aż wreszcie nie został już nikt poza Malfoy'em i nią, spowitą cieniem gęstych gałęzi płaczącej wierzby.
Draco nie poruszył się nawet o cal w czasie trwania całej uroczystości pogrzebowej, wciąż stał w miejscu spoglądając na marmurową płytę jak na starą fotografię przywołującą ostatnie wspomnienie. Silniejszy podmuch wiatru nieznacznie poruszył jego krótszymi włosami, dodając temu widokowi więcej nostalgii i smutku.
Patrząc na niego miała wrażenie, że nie opuszcza cmentarza bo nie jest w stanie się pożegnać. Zupełnie jakby czuł, że gdy odejdzie straci przyjaciela już na zawsze. Teraz jednak wykute w marmurze litery tworzące jego imię i nazwisko wciąż mu przypominały, że jeszcze do niedawna ktoś taki istniał i był obok niego. Teraz został sam.
Obserwując go z oddali, po raz kolejny zaczynała rozumieć, że Draco jest zupełnie inny niż widział go świat. Świat widział go jako Śmierciożerce. Jako człowieka pozbawionego moralności, serca i sumienia, nawet ona sama również właśnie takim go widziała. W rzeczywistości jednak był chłopakiem, który od dziecka musiał uczyć się być sam i wypełniać rozkazy innych jedynie po to by przeżyć. Nie chodziło o to w co wierzył, co sądził, co myślał i co czuł, robił to co mu kazano bo tylko to mogło zagwarantować mu przeżycie. Jego życie wbrew pozorom było proste „zabij, albo ty zostaniesz zabity.” Czy każdy człowiek w świetle takich prawd nie postąpiłby tak samo jak on? Bo czy chęć przetrwania nie jest przecież naturalnym odruchem każdej żywej istoty? Odpowiedzi na te pytania zdawały się być równie przerażające jak prawdziwe.
Czy teraz wiedząc to wszystko miała jakiekolwiek prawo winić go za to kim był i co robił? Jakim prawem przez te wszystkie lata tak źle go oceniała, skoro sama nigdy nie była na jego miejscu? Wiedziała, że nie odnalazłaby się w jego życiu, tak okrutnym i odległym od tego, które ona wiodła przez wszystkie te lata. Od najmłodszych lat korzystała z życia, w czasie kiedy on o swoje walczył.
Teraz, na tle tego wszystkiego co wiedziała wszystkie ich poprzednie kłótnie, obelgi i przykrości przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. Już nie miała do niego pretensji o nic, wręcz przeciwnie, żałowała, że nigdy nie była w stanie mu pomóc i nie zrobiła nic by spróbować zmienić jego życie na lepsze, chociaż w małym stopniu. Z wroga, któremu życzyła jak najgorzej stał się dla niej osobą, którą w pewnym sensie chciała oswoić. Tak bardzo chciała mu pokazać świat z tej lepszej strony, nauczyć ludzkich uczuć i odruchów, zaopiekować się nim zawsze wtedy kiedy by zbłądził. Wiedziała, że straciła na to swoją szansę.
Bo jak teraz Draco miałby zrezygnować ze ścieżki zła, skoro to właśnie ta dobra strona pozbawiła go tego co było dla niego ważne w życiu? Jak miałby przejść na stronę aurorów skoro to właśnie oni zabili jego przyjaciela? Nie trzeba było być kimś mądrym by zrozumieć, że z tą chwilą szanse na odejście Malfoy'a od Voldemorta stały się czymś więcej niż nierealnym snem, a wszystko to co trzymało lub mogłoby trzymać go przy dobrej stronie straciło jakiekolwiek znaczenie.
Im dłużej go obserwowała tym coraz bardziej zaczynała rozumieć, że spokój Dracona jest tylko powierzchowny, że tak naprawdę gdzieś w głębi musi przeżywać te chwile bardziej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Przeczuwała, że panujące w nim emocje wrzą coraz bardziej, aż w końcu będę gotowały się w nim już tak bardzo, że wybuchnął. Nie miała wątpliwości, że Draco stojąc nad grobem przyjaciela obiecuje mu pomstę. Chciał pomścić przyjaciela i miał do tego cholerne prawo.
Bo przecież ona sama gdyby coś stało się jej przyjaciołom zrobiłaby wszystko co w swojej mocy by ukarać tego kto zabrał jej najważniejsze osoby życia. Może tylko nie byłaby w stanie, ale Draco... Draco był Śmierciożercą mordującym niewinnych bez chwili zawahania, niezależnie od tego kim byli i co robili w życiu. Zabicie mordercy przyjaciela byłoby dla niego czymś więcej niż sprawą honoru, byłoby to jak największy i najważniejszy cel w życiu. Wiedziała, że gdy Draco odnajdzie tego kto zabił Blaise'a będzie dla niego bezlitosny i szczerze nie chciała być w pobliżu gdy to się stanie. Teraz dla niego liczyła się już tylko zemsta i domyślała się, że tylko nią będzie żył dopóki jej nie zrealizuje.
(...)
Wciąż nieruchoma jak głaz stała w oddali, spoglądając na sylwetkę arystokraty w głuchej ciszy, przerywanej jedynie niespokojnym szumem wiatru, wzburzającym gęste liście płaczącej wierzby. Nie miała pojęcia ile czasu minęło od czasu rozpoczęcia pogrzebu, jego zakończenia i odejścia wszystkich żałobników, wiedziała jedynie, że coraz bardziej bolał ją ten widok. Wiedziała również, że im dłużej będzie stać w tym miejscu tym coraz bardziej będzie udzielać się jej cierpienie Dracona.
Od przytłaczających myśli uwolniła ją niewielka kropla wody, która nieoczekiwanie kapnęła na jej misternie upięte włosy. Mimochodem uniosła głowę na zachmurzone niebo i przymrużyła oczy, gdy kilka kropel zimnego, kwietniowego deszczu spadło po jej policzkach. Już po chwili deszcz padał rzewnie mocząc jej ubrania i prostując wzburzone loki.
Draco nie drgnął nawet o milimetr. Siarczysty deszcz zaczął spływać po jego włosach na twarz i czarny płaszcz, chociaż nawet to nie zrobiło na nim żadnego wrażenia. Stał w miejscu, nie wykonując nawet najmniejszego gestu czy ruchu. W tej jednej chwili, kiedy czerń spowiła niebo, już nie była w stanie odróżnić czy Śmierciożerca zaczął naprawdę płakać, czy jednak ten przezroczysty sznur z wolna cieknący mu po bladej twarzy to jedynie deszcz spadający z zachmurzonego nieba.
Spojrzała na niego ostatni raz, na chwile dłużej zatrzymując na jego sylwetce swoje bursztynowe, przepełnione żalem i smutkiem spojrzenie. W następnej nic nieznaczącej dla świata sekundzie odeszła, zostawiając pogrążonego w żalu i smutku Dracona całkiem samego na skraju mglistego wzgórza. Już nie była w stanie dłużej powstrzymywać swoich łez. Bez wątpienia był to dzień, w którym płakało niebo, a jego płacz udzielił się również jej.

                                                                                *

Stał bezruchu, zapatrzony w marmurowy nagrobek i płytę, na której z misterną dokładnością było wyżłobione kilkanaście symboli, tworzących imię i tę przeklętą datę....
Nie potrafił nazwać ani określić tego co czuł w tej chwili. Było to jednak jedno z najgorszych uczuć jakich doświadczył w swoim życiu, może nawet najgorsze. Cierpiał, teraz to wiedział. Żal i rozgoryczenie mieszało się ze złością i frustracją.
„Nie przywiązuj się.”
Ta jedna myśl była niczym wielopokoleniowe motto krążące w jego rodzinnie odkąd tylko pamiętał. Wszyscy na okrągło powtarzali te słowa i nie ważne czy chodziło o nową zabawkę, rybki czy osoby z najbliższego otoczenia. Okazywanie uczuć było słabością na którą nikt, a zwłaszcza on nie mógł sobie nigdy pozwolić. Przywiązanie się do kogoś było jednoznaczne z przegraniem.
Sam był sobie winien. Popełnił wielki błąd, teraz to wiedział. Gdyby tylko się nie przywiązał, gdyby nie okazał słabości w postaci ludzkich uczuć ta chwila nie zrobiłaby na nim najmniejszego wrażenia, ale teraz...
Teraz wiedział, że poruszyłby niebo i ziemie byle tylko nie dopuścić do tej chwili.
Teraz wiedział, że wolałby sam zginąć niż jeszcze raz dopuścić do śmierci przyjaciela.
Teraz.... Teraz było już za późno.
Miał wrażenie, że wciąż czuł na skórze siarczysty policzek wymierzony przez matkę przyjaciela, z chwilą, w której przekazał jej wiadomość o śmierci syna, chociaż od tego czasu minęło już kilka dni. Zasłużył. Chociaż nie odezwała się do niego słowem wiedział, że obwiniała go o śmierć syna i wiedział również, że miała racje. Nie miał do niej żalu, ani pretensji, gdyby tylko mógł oddałby swoje życie w zamian za jego.
Kropla kwietniowego deszczu rozbiła się na jego kaszmirowym płaszczu, potem druga i trzecia. Kilka sekund później ulewa rozszalała się na dobre sprawiając, że perłowe krople zaczęły ściekać po jego włosach na twarz i odkryte dłonie. Nie przeszkadzało mu to, tak było nawet lepiej. W taką pogodę przynajmniej nikt by się nie zorientował gdyby przezroczysty sznur ściekający po jego bladej twarzy okazałyby się łzami najprawdziwszego żalu i smutku, a nie kwietniowym deszczem. Nie przeszkadzała mu ulewa, zimno, ani mokre ubrania. Nie zamierzał opuszczać tego miejsca i odrywać wzroku od marmurowej tablicy. Chciał się napatrzeć na ten widok, chciał pochłonąć wszystkie emocje, które czuł w tej chwili, chciał je zapamiętać, zupełnie tak jakby miały mu się przydać w przyszłości.
Nawet nie wiedział ile czasu minęło od zakończenia pogrzebu. Niewytłumaczalny, przygniatający go ciężar zelżał dopiero wraz z odejściem pozostałych żałobników. Nie lubił takich uroczystości, zamieszania i skupisk ludzi. Zawsze wolał samotność. Osoby, wśród których lubił przebywać, mógłby zliczyć na palcach jednej ręki, a tą najważniejszą pochował dzisiejszego dnia. Nie mógł się w tym odnaleźć, setny raz odczytywał imię przyjaciela i te przeklętą datę wyznaczającą początek i koniec jego życia. Nie tak miało być, nie tak to zaplanował. Nikt nie powinien umierać tak młodo, teraz to zrozumiał.
Nie poruszył się o cal kiedy Azrael wyłonił się znikąd i bez słowa zrównał się z nim ramionami. Cisza otaczająca wzgórze zdawała się być jeszcze bardziej przytłaczająca. Przez kilka długich chwil nowoprzybyły brunet z uwagą wpatrywał się w nagrobek byłego kolegi z oddziału. Jego twarz nie zdradzała żadnych emocji, a czarny płaszcz i liczne mroczne tatuaże sprawiał wrażenie, jakby był uosobieniem śmierci w czystej postaci. Nic dziwnego, że słudzy Voldemorta nazywani byli Śmierciożercami, oni dwaj byli kwintesencją tego określenia.
Żaden z nich nie dał po sobie poznać, że ta chwila ich przerosła. Zupełnie jakby patrząc na pomnik jednego ze swoich zrozumieli, że ta odwieczna wojna dobra ze złem pochłania nie te osoby, które powinna. Długa cisza panująca między nimi została przerwana przez Azraela, który swój niewzruszony wzrok z pomnika skierować na stojącego obok generała.
- Mam odszukać tego kto go zabił?
- Nie. Sam to zrobię.
Ton młodego dziedzica rodziny Malfoy'ów niewiele różnił się od tego, którego używał na co dzień w stosunku do członków zamkniętego kręgu Śmierciożerców, nawet się nie zachwiał. Azrael spojrzał na niego z czymś na wzór aprobaty, zupełnie jakby domyślał się, że maska obojętności jaką w chwili obecnej nałożył na siebie Draco jest tak krucha, że zaraz rozpadnie się w drobny mak.
- Generale....
- Chce zostać sam.
Uciął krótko nie pozwalając podwładnemu na wypowiedzenie na głos swoich myśli. Azrael nie zamierzał sprzeciwiać się temu życzeniu, w pełni je rozumiał. Wiedział, że Draco będzie teraz żył tylko i wyłącznie zemstą i nie zamierzał mu w tym przeszkadzać. Niezaznaczanie spuścił głowę tak jak zawsze na znak przyjęcia rozkazu. Ostatni raz spojrzał na mokry pomnik dawnego Śmierciożercy, by w następnej chwili odejść równie cicho jak pojawił się na wzgórzu.
Gdy arystokrata miał już całkowitą pewność, że został sam na cmentarzu uniósł głowę w stronę nieba przymykając powieki, pozwalając by wiosenny deszcz zmył z niego wszelkie zbędne uczucia. W tej krótkiej chwili zrozumiał jak bardzo ironicznie zabrzmiało to co przed chwilą powiedział - przecież został sam, w najokrutniejszym znaczeniu tego krótkiego słowa.
(...)
Tego pamiętnego dnia Draco Malfoy nie uronił ani jednej łzy, tego dnia niebo płakało za niego.
I te przeklęte płaczące wierzby....

                                                                              ***

Gdzieś na świecie, dokładnie w tej krótkiej chwili ktoś umiera. Gdzieś, ktoś właśnie płacze bo kogoś żegna, albo cierpi bo nie zdążył tego zrobić. W tym samym momencie, na tym samym świecie ktoś dopiero rozpoczyna życie. Gdzieś, ktoś teraz płacze ze szczęścia, ktoś właśnie kogoś wita... Tak zwany krąg życia, okrutny w swojej prostocie i fakcie, że życie i śmierć mimo, że tak bardzo różne i odległe od siebie, są jednocześnie tak bardzo sobie bliskie...
Powiadają, że co minute na świecie umiera 200 osób. To tak jakby co minute rozbijały się samoloty z tyloma pasażerami na pokładzie, a przecież świat biegnie dalej. Powietrze jest takie samo jak przedtem, słońce świeci równie intensywnie, czas mija równie szybko...
 Ktoś kto dla nas był całym światem odchodzi, a pozostały świat nawet tego nie zauważa. Tak samo było i tym razem.
(...)
Życie w Szkockiej szkole położonej w miejscu niedostępnym dla zwykłych ludzi biegło tak samo jak wcześniej, mimo pogrzebu jednego z jego mieszkańców. Dni przelatywały między palcami szybciej niż kiedykolwiek, nie było już czasu na rozpamiętywanie przeszłości i ciągłą żałobę. Zdawało się, że świat już nawet zapomniał o tym, że pochował jednego ze swoich mieszkańców. Jedynie jedno puste miejsce przy stole Domu spowitego zielenią i srebrem podświadomie mówiło innym, że kogoś brakuje. Szkolne korytarze jednak zdawały się być tak samo zapełnione jak przedtem, nie ucichł również gwar głośnych rozmów, niebo nie płakało tak jak jeszcze dwa tygodnie temu, a czas zdawał się faktycznie w pewnym stopniu leczyć wszystkie rany. Jedynie ciągła, niczym nieuzasadniona nieobecność przywódcy Domu Węża zdradzała innym, że coś w tym wszystkim jest nie tak jak być powinno. Nawet gospodarz szklonej placówki, w swoim poczciwym wyrazie twarzy skierowanym do każdego ucznia, zdawał się skrywać nieodparty żal oraz smutek, zupełnie jakby wciąż cierpiał przez utratę nie jednego, lecz dwóch swoich adeptów, z którymi wiązał wielką przyszłość i jeszcze większe nadzieje. Nikt nie wracał do dnia pogrzebu, ani samego faktu jak do tego doszło. Między starożytnymi, grubymi murami Hogwartu krążyły jak cienie różne wersje odpowiedzi na bolesne pytanie „dlaczego do tego doszło.” Nikt nie znał prawdziwej odpowiedzi, chociaż wielu próbowało odpowiedzieć na to pytanie na swój własny sposób. Byli tacy, którzy zrzucali nagłą śmierć Zabiniego na jego wyniszczający tryb życia, bogaty w używki wszelkiego rodzaju i nieoszczędzania się w każdej sferze życia. Druga wersja była brutalniejsza, chociaż bliższa prawdy, pewnie dlatego tak niechętnie wyszeptywana pomiędzy szkolnymi korytarzami. Zbyt wielu jednak uczniów, profesorów, nawet szkolnych gazet, wprost oskarżało Zabiniego o bycie Śmierciożercą, a co za tym szło polegnięcie na misji wyznaczonej przez Voldemorta. Sprawa zdawała się być jasna, Blaise Zabini zginął z rąk jednego z aurorów i wielu adeptów uważało, że na te śmierć zasłużył. Może też dlatego Hogwart szybko przestał opłakiwać jednego ze swoich mieszkańców.... Gdy w Proroku Codziennym pojawił się artykuł poświęcony Śmierciożercą, aurorą i czarnoskórym Ślizgonie plotki rozbrzmiały jeszcze głośniej, Blaise Zabini został przedstawiony w okrutnym i mrocznym świetle, pośmiertnie okrzyknięty zdrajcą Hogwartu. Jeszcze boleśniejszy był fakt, że nikt nawet nie próbował tego sprostować. Artykuł pojawił się kilka dni po pogrzebie i największej żałobie, wtedy wyschłych wszystkie łzy, zaczęto też rozumieć długą nieobecność Dracona, wiele osób uważało, że nie wraca do Hogwartu bo szuka zabójcy przyjaciela, ona również była w tej grupie uczniów...
Minęły trzy tygodnie nim ponownie poczuła jego drogie perfumy unoszące się jak wiosenna mgła w salonie ich wspólnego dormitorium. Z jednej strony bała się wizji jego spotkania, z drugiej strony nie mogła pozbyć się nieodpartej potrzeby zobaczenia go. Chyba chciała sama się przekonać, że z chłopakiem nic nie jest, że jest cały i zdrowy i nie licząc złamanego serca wszystko jest u niego normalnie..... chociaż po części.
Nie wiedziała czy znalazł zabójce przyjaciela, czy dalej żył nieodpartą chęcią chorej wręcz zemsty. Wolała nie znać odpowiedzi na to pytanie. Właściwie to nie chciała go pytać o nic, chciała by po prostu wrócił. Zbyt mocno bała się o niego przez te wszystkie dni niepewności, kiedy nie miała nawet pewności czy wciąż żyje.
Gdy pewnego chłodnego wieczora wróciła po spotkaniu ze swoimi przyjaciółmi w Domu Lwa do dormitorium na czwartym piętrze, kiedy przekroczyła próg i znalazła się w salonie, a on niespodziewanie wyszedł ze swojej sypialni, miała wrażenie, że sparaliżowało ją samo powietrze. Wciąż pamiętała to uczucie kiedy zobaczyła twarz chłopaka, tak okrutnie bezduszną i poważną. Spojrzał na nią, a stal jego źrenic zdawała się być tak cholernie zimna, że aż niekontrolowane dreszcze przebiegły po jej zesztywniałym ciele. Chociaż czuła na sobie jego spojrzenie tylko przez nic nieznaczącą sekundę, wciąż nie mogła go zapomnieć. Nie odezwał się do niej, nie zachwiał, jego wyraz twarzy nie zmienił się nawet o cal kiedy wymijał ją tak jakby była samym powietrzem. Gdy o tym myślała wciąż powracało do niej to uczucie chłodu, które ogarnęło jej ciało z chwilą w której ją wyminął. Było tak samo jak dawniej, kiedy łączyła ich jedynie czysta i szczera nienawiść. W tej krótkiej chwili zrozumiała, że go straciła. Nie potrafiła go zawrócić na dobrą stronę, wiedziała również, że nie jest w stanie tego zrobić.

                                                                        ***

Jeśli coś można określić pojawieniem się w złym miejscu o złej porze, pojawienie się Dracona Malfoy'a na terenie szkolnej placówki właśnie takie było.
Jego obecność między zatłoczonymi ścianami Hogwarciego korytarza było czymś więcej niż nieoczekiwanym zjawiskiem. Każdy, niezależnie od statusu, wieku czy pochodzenia, czuł złą aurę bijącą od Malfoy'a, kroczącego przez szkolny korytarz jak jego złe fatum zwiastujące rychłą zgubę wszystkich tych, którzy ośmielą się stanąć mu na drodze.
Stała przy jednym z widowiskowych witraży usytuowanych na błonie, pogrążona w zwykłej, codziennej rozmowie z Harrym i Ronem. Nawet nie zauważyła kiedy wyminął ich Draco, samotnie kroczący w stronę jednej z wykładowych sal, chociaż aż nazbyt dało się wyczuć zmieniona aurę unoszącą się wśród ceglastych ścian. Nie wyczuła również szkolnego poruszenia, z chwilą gdy na środku korytarza stanął jeden ze Ślizgonów w towarzystwie czarnowłosej dziewczyny, oraz dwóch kolegów, których nawet dobrze nie kojarzyła. W krótkiej chwili całą salę wypełnił przepełniony kpiną i oszczerstwem głos należących do jednego z mieszkańców Domu Węża.
- Proszę, proszę.... Wielki Draco Malfoy powrócił. Co u Ciebie Smoku? Straciłeś Zabiniego. Jak teraz będziesz żył bez jedynego towarzysza u boku? Pozbierasz się z depresji? Jak się ma twoja żałoba?
Nic nie było w stanie opisać poruszenia na szkolnym korytarzu kiedy do reszty adeptów dotarł sens całego zdania, oraz fakt do kogo było ono skierowane. Wzrok wszystkich spoczął na sylwetce blondwłosego arystokraty. Sama nie była w stanie określić uczuć, które wrzały w niej na widok przywódcy Slytherinu oraz słów, które skierował do niego jego szkolny rywal.
Na twarzy Matta pojawił się uśmiech kpiny i sarkazmu, którym obdarzył jednego z ważniejszych Śmierciożerców. Wzrok wszystkich z pewnego siebie, wyniosłego i perfidnie uśmiechającego się szatyna został skierowany na jedynego dziedzica rodziny Malfoy'ów, który nieoczekiwanie zatrzymał się w miejscu. Świat zamarł kiedy Draco niewzruszony odwrócił się przodem do rywala, a jego usta wykrzywiły się w ironicznym uśmiechu, tym charakterystycznym skierowanym do wszystkich tych, którymi gardził. Już po chwili korytarz Hogwartu wypełniło jego sarkastyczne prychnięcie pogardy połączonej z nutką prawdziwego rozbawienie.
- Żałoba? Nie jestem aż taki sentymentalny.
Ton i sam sposób wypowiedzi Dracona podziała na innych jak kubeł lodowatej wody wylanej na twarz. Nie takich słów się spodziewali, a już na pewno nie na takie liczyli wszyscy Ci, którzy pamiętali widok Dracona przed marmurowym nagrobkiem jedynego przyjaciela. Nim zdążyła zareagować i powstrzymać przyjaciela nieoczkowanie Harry wyrwał się do przodu, niemal w locie łapiąc niewzruszonego arystokratę za kołnierz koszuli sprawiając, że widok ten wyglądał jak żywcem wyciągnięty z pijackiej, jednak groźnej bójki.
- Ty skurwielu, on był twoim przyjacielem....
Ani odważny ruch, ani tym bardziej sens słów wybrańca nie zrobiły na Malfoy'u żadnego wrażenia. Nawet nie strącił rąk Gryfona ze swojego ubrania, nie spróbował również poluzować jego żelaznego uścisku, wydawało się jednak, że stal jego źrenic zrobiła się wyraźniejsza i zimniejsza niż ta dotychczasowa.
- Wszyscy kiedyś umrą.
Rzucił jakby od niechcenia sprawiając, że na plecach wrażliwszych osób pojawiły się nieprzyjemne, lodowate ciarki.
- Puść mnie Potter, to nie podzielisz jego losu.
Czarnowłosy Gryfon stał sparaliżowany, tak samo jak połowa osób zebranych na jednym ze szkolnych korytarzy. Każdy wciąż próbował zrozumieć jak Draco mógł powiedzieć coś takiego po stracie kogoś dla siebie bliskiego, może nawet najbliższego. Nawet Matt stracił wysławianą przez innych pewność siebie. Nim Wybraniec zdążył i był zdolny by zareagować poczuł jak Ron kładzie mu dłoń na ramieniu i nieznaczenie nim szarpie, tym samym próbując odciągnąć go od niewzruszonego Śmierciożercy.
- Daj spokój Harry, nie warto.
Mówiąc to rudowłosy Gryfon spojrzał na rozbawionego Ślizgona, nie ukrywając w swoim spojrzeniu pogardy i nienawiści. Odpowiedział mu kpiący uśmiech przywódcy Slytherinu. Zdezorientowany wybraniec z chwilą zawahania puścił kołnierz koszuli Ślizgona przytomniejąc dopiero po kilku dłuższych chwilach. Nie odszedł jednak od razu tak jak radził Ron. Zmierzył arystokratę nienawistnym spojrzeniem, wymazując z pamięci wszystkie te chwile, w których myślał, że Draco jest w stanie zmienić się na lepsze.
- Wiesz Malfoy, dobrze że Zabini nie żyje... w innym przypadku zabiłoby go to co właśnie powiedziałeś.
Draco nie odpowiedział, zmierzył wybrańca spojrzeniem pogardy i aroganckim półuśmiechem takim, którego używał na co dzień. Zdawało się, że w tej krótkiej chwili młody arystokrata zyskał sobie jeszcze większe grono wrogów niż miał dotychczas.
Tylko ona zdawała się dostrzegać w zachowaniu blondyna coś więcej niż pokazowe widowisko.
Sama nie wiedziała co kierowała nią w tej chwili, miała wrażenie, że nie kontrolowała swojego ciała i uczuć, kiedy wyszła na środek korytarza i stanęła za dwójką swoich przyjaciół, patrząc na Dracona jak zbity pies na okrutnego właściciela, z nadzieją, że się zmieni.
- Malfoy....
Chciała coś powiedzieć, Bóg jej świadkiem, że próbowała to zrobić. W ostateczności z jej ściśniętego gardła nie wyszło nic poza kilkoma literami tworzącymi jego nazwisko.
Chyba jedynie przez uporczywość w swoim spojrzeniu sprowadziła na siebie jego wzrok. Spojrzał na nią tylko na ułamek sekundy, ale to właśnie wtedy, w tej niezbadanej głębi jego stalowego spojrzenia dostrzegła to co tak bardzo starał się ukrywać przed całym światem i samym sobą.
Draco Malfoy cierpiał, teraz to wiedziała.
Nie próbowała go zatrzymać kiedy odwrócił się do niej plecami i odszedł bez słowa zostawiają za sobą coś więcej niż ciężkie powietrze unoszące się między ścianami Hogwartu. Miała wrażenie, że go straciła chociaż przecież nigdy nie był jej. Teraz jednak to co budowali między sobą od tylu miesięcy w tej jednej chwili zniknęło bezpowrotnie, zupełnie tak jakby nigdy wcześniej tego nie było.

                                                                            ***

Czas nigdy nie jest łaskawy, mija nieuchronnie, bez względu na to czy zdążyliśmy go wykorzystać czy zmarnowaliśmy wszystkie swoje szanse. Nie pyta nas o zdanie, nie zapowiada również czasów, które są przed nami. Jesteśmy zdani na los oraz samych siebie. I chociaż możemy mieć serca oraz dusze pełne nadziei i wiary to jednak nie od nas samych zależy czy następnego dnia wzejdzie słońce.
Nad starożytnym zamczyskiem położonym w zapomnianej jednak malowniczej części Szkocji już od wielu dni nie wschodziło słońce mimo kalendarza, który wskazywał nadejście wiosny. Maj, kojarzący się z miesiącem pełnym nadziei, przebudzenia po zimowym śnie oraz rozkwitania nowego życia, nie był łaskawy dla mieszkańców Wielkiej Brytanii. Zdawało się, że słońce zapomniało o tym miejscu. Zachmurzone niebo wciąż rodziło burze i deszcze. Zdawało się, że cały świat i wszyscy ludzie dookoła cierpieli na przesilenie jesienne, a przecież nie była na nie pora ani czas. Może świat wciąż opłakiwał poległego w walce Ślizgona, może podświadomie rozpaczał nad nadchodzącymi złymi czasami, może nie mógł się pozbierać po długotrwałej jesieni i surowej zimie. Może tak naprawdę wiosna w tym roku miała nie nadejść? Może czasy, które nadchodziły wcale nie były wypełnione nadzieją i nowym życiem, a wręcz przeciwnie? Może na świecie już zawsze miał padać deszcz?
(...)
W najbardziej strzeżonej i niedostępnej części starożytnej szkoły, w gabinecie na samym szczycie wieży astronomicznej, zawsze padały najistotniejsze rozmowy i decyzje aż nazbyt często dotyczące losów nie tylko poszczególnych uczniów, ale i całego świata. Tej nocy również tak było. Owalne, na pozór niewielkie pomieszczenie od wielu minut pogrążone było w grobowej, niczym niezmąconej ciszy. Niewypowiedziane myśli oraz zdania wciąż wisiały w powietrzu na przemian torturując dwójkę mężczyzn zawieszonych w swoich własnych światach. Nie rozmawiali ze sobą już od dawna, chociaż już wiele razy udowadniali sobie, że potrafią to robić. Tym razem jednak tematyka rozmowy była tak okrutnie choć prawdziwie bolesna, że przerażała obu, mimo że podobnych tematów doświadczyli już wiele w swoim życiu... zdecydowanie zbyt wiele.
Mętny, pozbawiony codziennych iskier ożywienia wzrok starszego mężczyzny już od dawna skierowany był w dal, na opustoszałe błonia skryte w mroku nocnej pory, mimo to wciąż nic nie potrafiło oderwać go od zgubnych myśli, przerastających go coraz bardziej, wraz z każdą kolejną minutą.
- Nie walczysz o niego?
Mistrz Eliksirów starał się by jego głos brzmiał jak najbardziej neutralnie, by był pozbawiony uczuć i emocji. W rzeczywistości jednak przebijało się w nim coś na wzór niezrozumienia, którego niczym nie był w stanie usprawiedliwić. Początkowo odpowiedziała mu cisza. Dopiero po dłuższej chwili właściciel gabinetu westchnął bezgłośnie, próbując wraz z tym wydechem zrzucić z siebie ogromny ciężar, przygniatający go już od dawna, ciążący nad nim jak złe fatum z przeszłości, która wciąż nie dawała o sobie zapomnieć.
- Nie mam pomysłu jak go zatrzymać.
Przyznał cichym szeptem spuszczając wzrok z okna na lakierowaną podłogę swojego gabinetu.
- To koniec?
Gdzieś w przestrzeń wzbiło się to kluczowe pytanie, opatulone ledwo skrywanym niedowierzaniem i rozgoryczaniem.
W odpowiedzi gospodarz wiekowej szkoły magii pokiwał przecząco głową, pierwszy raz od dawna podnosząc na swojego przyjaciela spojrzenie pełne zmartwienia, w którym wciąż uparcie przedzierała się iskierka nadziei oraz wiary.
- Przeciwnie. Myślę, że to dopiero początek.

                                                                             ***

Powiadają, że czas leczy rany... to kolejne z wielu zdań wypowiedzianych zbyt pochopnie i przez niewłaściwą osobę. Czas nie leczy ran, może przyzwyczaja do bólu, może je zagłębia, ale blizny zawsze zostaną. Z czasem będą się jedynie zmniejszać, ale żadna z nich nie zniknie całkowicie. Są niczym tatuaże, których nic nie zmaże, zdradzające małe urywki naszego życia. Niektóre z nich bolą w chwili ich robienia, niektóre jakiś czas po, są też takie, których ból towarzyszy nam przez całe życie. Najgorsza jest świadomość, że nie możemy zrobić nic by ten ból złagodzić. Każdy kto stracił bliską osobę zna smak tej goryczy. Tylko i wyłącznie od nas samych zależy czy zdołamy ją przełknąć, czy będziemy w stanie podnieść się z głębiny czy osuniemy się w najczarniejsze dno żalu i rozpaczy. Podświadomie każdy z nas o tym wie, on również to wiedział.
I chociaż fizycznie stał przy oknie, jego umysł był w zupełnie innym miejscu. Jego niespokojne myśli już od dawna skierowane były tylko w jedną datę, kluczową nie tylko dla niego lecz dla całego świata. Nie przypuszczał, że data, na którą czekał odkąd tylko pamiętał będzie na wyciągnięcie dłoni tak szybko, może nawet za szybko. Miał wrażenie, że nie był gotowy na ten dzień, że nigdy nie będzie. Wciąż nie mógł uwierzyć, że to do czego szykowano go od wczesnych lat dzieciństwa miało nastąpić już jutro. W całym swoim życiu nigdy nie miał tak wielu wątpliwości jak tego dnia. Jak nigdy potrzebował Blaise'a. Potrzebował z nim porozmawiać, usłyszeć od niego, że obrał dobrą drogę, że postępuje słusznie i nie będzie niczego żałował.
Nie chodziło o to, że miał dość swojego życia, że zbyt często wymagało od niego trudnych decyzji i jeszcze trudniejszych czynów, zaakceptował je i nie zamierzał mu się sprzeciwiać. Jedynie ta dziwna, cholernie silna potrzeba porozmawiania z kimś nie dawała mu spokoju. Nigdy nikomu się nie zwierzał, nie zdradzał swoich myśli i uczuć, nawet Blaise'owi mówił mniej niż niewiele, ale teraz, teraz potrzebował mieć kogoś obok. Już od jakiegoś czasu każda noc była bezsenna, a poranki pozbawione nadziei. Jego umysł przypominał coraz mocniej rozpadającą się ruinę. Wciąż trawiły go liczne wątpliwości, które zabierały mu szanse na normalne funkcjonowanie. Pierwszy raz tak bardzo odczuł stratę kogoś, a to jedynie pogarszało stan, w którym znajdował się już od jakiegoś czasu...
Zatracił się w swoich myślach tak bardzo, że nawet zapomniał w jakim miejscu się znajdował i jaki był prawdziwy cel jego wizyty.
Blondwłosa kobieta leżącą na wielkim łóżku z baldachimem w swojej sypialni, obserwowała jedynego syna ze zmartwionym wyrazem twarzy, ignorując przy tym swój zły stan zdrowia, który wykluczył ją z życia codziennego już kilka dni temu. Nikt do końca nie wiedział co trawiło ciało i umysł niezwykle pięknej kobiety. Uzdrowiciele zalecali odpoczynek, a zarówno Draco jak i cała służba pracująca na dworze rodziny Malfoy'ów skrupulatnie tych zaleceń przestrzegali, mimo wyraźnego sprzeciwu głównej zainteresowanej. Kobieta jednak wiedziała, że z upartością jej syna nic nie wygra, nawet ona. Może po części sama była sobie winna, w końcu takim go wychowała. Nie była dobrą matką, poza rozpieszczaniem na każdym kroku i wpajaniem niczym nieuzasadnionego samouwielbienia nie przekazała mu nic istotnego w życiu. Nie zdołała nauczyć go ludzkich odruchów, czy zwykłych zachowań. Sama nie była ideałem w tej dziedzinie. Nie okazywała mu miłości i matczynych uczuć, więc nie mogła mieć do niego pretensji, że również jej niczego nie okazywał. To Lucjusz był odpowiedzialny za wychowanie syna i to właśnie on odcisnął na nim takie piętno. Nic dziwnego zatem, że obserwując teraz swojego syna widziała na jego twarzy jedynie powagę, bezduszność i wyniosłość. Chwilami zachowanie syna ją przerażało, wzbudzało w niej strach i niepokój, tak samo jak jego obecność w kręgu Śmierciożerców. Nie takiej przyszłości chciała dla jedynego syna, w czasie kiedy on tylko taką ją widział. Piął się w górę, nie zważając na liczbę ofiar, które musiał poświęcić by dostać się na szczyt. Teraz był generałem, ulubieńcem Voldemorta i jego główną bronią... tylko dla niej wciąż był małym chłopcem, z anielskimi włosami i tajemniczymi oczami.
Uśmiechnęła się delikatnie w stronę jego szerokich pleców. Może nie była dobrą matką, ale jak każda z nich potrafiła wyczuć gdy coś trapi jej dziecko. Zdawało jej się, że czuje to samo co on chociaż przecież nic nie mówił. Zbyt mocno jednak czuła bijące od niego emocje i uczucia, których tak bardzo nie chciał by świat zauważył. Wiedziała co nie daje mu spać po nocach, czuła jego wątpliwości, rozumiała jego wewnętrzną walkę, tylko wciąż nie potrafiła przekazać synowi tego co zawsze chciała mu powiedzieć.
Czas mijał w ciszy, a słowa, które powinny paść dawno temu znów przez obojga zostały przemilczane.
Obserwowała go ze smutkiem kiedy oderwał się od pogrążających go myśli i bez słowa skierował swoje kroki w stronę wyjścia z jej sypialni. Nie uraczył jej nawet najkrótszym spojrzeniem.
- Zostań tu jutro.
Rzucił jeszcze na odchodne zapominając, że zwraca się do własnej matki, a nie do swoich podwładnych z kręgu Śmierciożerców.
- Draco...
Jej cichy, w pewnym stopniu niepewny i strudzony ton oraz sposób w jaki wypowiedziała jego imię sprawił, że mimochodem zatrzymał się przed drzwiami. Nie chciał tu zostawać dłużej niż było to konieczne, widok chorej matki tylko pogłębiał żałosny stan, w którym się znajdował. Nie chciał by ktoś zobaczył jego niemoc, jego zwątpienia i strapienia. Miał opinie bezwzględnego i bezdusznego i takim chciał pozostać dla wszystkich, w tym dla najbliższych i samego siebie.
- Zostań w domu.
Powtórzył jeszcze raz i mimo, że bardzo się starał tym razem jednak jego ton stracił na wyuczonej pewności. Przebiło się w nim coś dużo większego niż tylko cicha prośba. Narcyza uśmiechnęła się delikatnie, na krótką chwilę przymykając powieki. Lekko skinęła głową na znak zrozumienia.
- Zostanę.
I chociaż ani postawa ani wyraz twarzy Ślizgona na to nie wskazywały to jednak mu ulżyło. Zarówno on jak i ona, oboje doskonale wiedzieli, że już już jutro miało nastąpić coś na co czekali wszyscy Śmierciożercy i wszyscy byli właśnie do niego szkoleni. Chociaż Narcyza przez chorobę została z nich teoretycznie wyłączona, Draco wiedział, że jego matka należała do silnych osób i nawet jeśli miałaby stracić całe zdrowie jakie jej pozostało i tak stawiłaby się jutro w komnacie głównej Voldemorta oczekując na przyjęcie rozkazu, takiego samego jaki mieli usłyszeć pozostali. Nie zamierzał jej na to pozwolić. Nie chodziło o jej wątpliwy stan zdrowia, jemu chodziło o coś zupełnie innego. Nie chciał by była świadkiem jutrzejszych wydarzeń i tego co zamierzał na nich zrobić. Nie chciał by była świadkiem jak wiele człowieczeństwa jeszcze zamierzał przez nie strać.
Złapał za klamkę od jej sypialni, jednak nie dane było mu jeszcze uciec z tego zgubnego miejsca.
Na bladej twarzy Narcyzy pojawił się delikatny uśmiech, którym obdarowała plecy syna, zupełnie jakby doskonale rozumiała o co od początku mu chodziło.
- Czegokolwiek nie zrobisz, będę z ciebie dumna.
Te, co najmniej niespodziewane i nieoczekiwane słowa matki sprawiły, że mimowolnie odsunął dłoń od klamki i odwrócił się w jej stronę. Pierwszy raz od dawna odważył się spojrzeć jej prosto w oczy.
- Nawet wtedy kiedy ja nie będę dumny z siebie?
Coś charakterystycznego było w tonie arystokraty i jego spojrzeniu. Coś czego nie można było określić ani nazwać, coś co przebijało się z najgłębszych zakamarków jego duszy.
Odpowiedziała mu delikatnym uśmiechem, coś w jej oczach mówiło mu, że wszystko będzie dobrze. W jakimś minimalnym stopniu przypominały mu oczy Hermiony, które zawsze potrafiły zapalić w nim te niewielką jednak potrzebną iskrę, rozświetlającą otaczający go mrok.
- Znam mojego syna. Nie należy do tych, którzy robią coś wbrew sobie. Potrafi podjąć samodzielną decyzję i wiem, że podejmie słuszną i właśnie z tego będę dumna. Bez względu na konsekwencje....
Dodała po chwili uśmiechając się lekko, z aż nazbyt widoczną aprobatą. Zupełnie tak jakby doskonale wiedziała co zamierzał zrobić jej syn i w pełni to zaakceptowała.
Nie był w stanie odpowiedzieć jej ani słowem, ani gestem. Na jego twarzy również nie pojawił się zarys uśmiechu czy też wdzięczności, który pojawiłby się na twarzy każdego człowieka po usłyszenia słów, na które czekało się całe życie. Może tylko przez chwile było widać zawahanie w jego oczach. W ostateczności jednak wyszedł z pokoju matki bez żadnego słowa pożegnania. Nie potrafił inaczej.
(...)
Na korytarzu niedaleko sypialni jego matki stał jeden z pracowników rodzinnej posiadłości, poprawiający krzywo wiszący żyrandol na bocznej ścianie. Alfred był wieloletnim pracownikiem rodziny Malfoy'ów i pełnił role kamerdynera. Sam Draco nie wiedział ile dokładnie czasu minęło od jego zatrudnienia, pamiętał jedynie, że miał na to duży wpływ. Nienawidził skrzatów i widok ich kręcących się po rezydencji przyprawiał go o najszczerszą złość i obrzydzenie. Zatrudnienie charłaka zdało się być dla niego idealnym rozwiązaniem, a teraz po tylu latach uważał go za jedyną osobę godną zaufania wśród pracowników rodzinnych posiadłości, chociaż nigdy nie zwracał się do niego z szacunkiem, ani nawet gramem sympatii.
- Dopilnuj by nie wychodziła z łóżka i nie opuściła jutro domu.
Jego ton był oschły i ostry, nie uznawał słów sprzeciwu ani zbędnych pytań. Starszy mężczyzna siknął nieznacznie głową jako znak zrozumienia i przyjęcia polecenia. Draco postawił kilka kroków przed siebie, niemal zbiegając ze schodów prowadzących do głównego holu rezydencji. Chwila zawahania sprawiła, że zatrzymał się w połowie drogi. Alfred chociaż nie posiadał zbyt wielu magicznych zdolności, jak nikt inny znał się na ludziach. Na Draconie poznał się już dawno temu i teraz doskonale zdawał sobie sprawę, że z młodym podwładnym dzieje się coś złego. Dostrzegł jego chwile zawahania i rozumiał, że tyczy się ona czegoś znacznie poważniejszego niż mogłoby się wydawać na samym początku.
- Paniczu?
Niepewny, w pewny stopniu troskliwy głos kamerdynera wyrwał Ślizgona z zamyśleń. Odwrócił się w jego stronę, zapominając założyć na twarz maskę obojętności, jego głos również zabrzmiał dużo łagodniej niż planował.
- Jeśli nie wrócę, zaopiekuj się nią.
Po tych słowach opuścił posiadłość rodzinną nie żegnając się z niczym ani z nikim, chociaż był więcej niż pewny, że już nigdy więcej tu nie wróci.

                                                                                 ***

15.
Nie była to szczególna liczba. W żadnej kulturze nie była ona szczęśliwa, dla niego również nic nie znaczyła. Nie przykuwał do niej większej uwagi, chociaż właśnie z tylu osób składał się jego własny oddział. Był generałem już od kilku miesięcy. Przez ten czas stoczył wiele mniejszych i większych pojedynków, wypełnił też wiele misji zarówno tych łatwiejszych jak i trudniejszych. Nie raz udowadniał innym, że nie został mianowany generałem przez pomyłkę. Wyrobił sobie należny mu szacunek oraz uznanie. Zyskał sobie oddział oddanych podwładnych, bezwzględnych Śmierciożerców, gotowych wskoczyć w ogień w imię Voldemorta. Jutrzejszego dnia właśnie to mieli zrobić.
(...)
Stał w swoim gabinecie odwrócony tyłem do betonowego kominka, gdzie chaotyczny ogień trawiący wielkie kawałki drewna był jedynym źródłem światła wypełniającym pomieszczenie. Z uwagą wpatrywał się w piętnastoosobowy oddział stojący na środku jego gabinetu niczym małe, prywatne wojsko, zwarte i gotowe do ostatniej bitwy. Dzisiejsza nocna zbiórka nie miała najmniejszego sensu, wszyscy wiedzieli co jutro się wydarzy i każdy wiedział co miał robić. Może miał to być ostatni powiew normalności, może chciał przez to utwierdzić się w przekonaniu, że to co zamierzał jutro zrobić było słuszne. Może chciał innym dać na to szansę...
- Znacie rozkazy, wiecie co macie robić. Czy jest ktoś kto chce zrezygnować? Jeśli tak ma na to ostatnią szansę. Jutro nie będzie odwrotu.
Nic nie przerwało ciszy panującej w gabinecie. Żaden członek jego oddziału się nie zachwiał, żaden nie zaprotestował. Wiedział, że tego nie zrobią, mimo to spojrzał na nich z czymś na wzór udawanego, wręcz prześmiewczego zdziwienia.
- Nie?
Rzucił gdzieś przed siebie, wzrokiem przejeżdżając po całym oddziale. Kiedy opowiedziała mu cisza spoważniał.
- Dobrze. Daje wam wolną noc. Idźcie na dziwki, ognistą i upodlijcie się jak jeszcze nigdy. Wykorzystajcie te noc, bo może się okazać, że jest ona waszą ostatnią.
Jego oddział odpowiedział mu nieznacznym kiwnięciem głów bez słowa opuszczając jego gabinet.
Znowu został sam. Tym razem jednak odpowiadał mu ten stan i ta cisza. Odwrócił się w stronę kominka próbując zająć myśli w nieujarzmionym ogniu, chaotycznie skaczącym między solidnymi kawałkami sosnowego drewna.
- Nie skorzystasz z ostatniej nocy?
Spytał w końcu zbyt mocno czując obecność nieruchomego Azraela, tak jak zawsze zaszytego w najciemniejszym kącie jego gabinetu.
- A Ty?
Ton bruneta przypominał zaciekawiony, wręcz dociekliwy i wyzywający. Momentalnie na twarzy Dracona pojawił się ciut ironiczny uśmiech. Nie odpowiedział, nie zamierzał również komentować otwartości podwładnego, ani karać go za to, że odważył się zwrócić do niego bez należytego mu szacunku oraz przynależnych mu zwrotów. Równie sztucznych, co niepotrzebnych. Zignorował samo pytanie i obecność innego Śmierciożercy. Jego myśli już od dawna skierowany były tylko w jedną osobę, nie mógł przestać o niej myśleć, nawet w takiej chwili i takim miejscu.
Azrael bezszelestnie wyłonił się z cienia, w którym skrywał się zawsze, niezależnie od celu pobytu w gabinecie przełożonego. W ciszy zrównał się z Draconem ramionami, kierując swoje spojrzenie w stronę ognia, tego samego, który trawił myśli młodego generała.
- Czemu ciągle o niej myślę?
Ciszę panującą od dłuższej chwili w gabinecie arystokraty przerwał jego niepewny głos.
Nawet nie wiedział, że swoje nieporadne, wręcz niepewne pytanie wypowiedział na głos. Azrael nie wydawał się być zdziwiony. Doskonale wiedział o kogo chodzi. Podświadomie czekał na te rozmowę.
- Bo jest inna niż my. Jej na czymś zależy, my już dawno temu przestaliśmy wierzyć w to o co walczymy.
Były już Ślizgon zmrużył oczy i nieznacznie zmarszczył brwi. Odwrócił się w stronę swojego podwładnego z wątpiącym wyrazem twarzy. Nie chodziło o sam sens jego wyznania, ale o fakt, że je wypowiedział.
- Co masz na myśli?
Jego ton nie był wyrzutem, nie miał w sobie nic zaczepnego ani emocjonującego. Doskonale znał odpowiedź na swoje pytanie, chciał jednak by została ona wypowiedziana na głos. Brunet wzrok z kominka przeniósł na Ślizgona, patrząc na niego bardziej niż na kolegę z podwórka aniżeli swojego dowódcę.
- Pamiętasz zeszłoroczne lato? Pamiętasz zdrajców Voldemorta ukrywających się w starym zamku w północnej części Belgi? Nie byłeś wtedy jeszcze generałem, była to nasza ostatnia wspólna misja. Tortury i krew. Pamiętasz?
Młody arystokrata przymknął na moment powieki, wracając wspomnieniami do wydarzeń do jakich nawiązywał Azrael. Wolał o nich nie pamiętać, blizny z tych dni nosił do dnia dzisiejszego, niektóre bolały nawet teraz.
- Tak.
Brunet prychnął pod nosem zapominając, że do generała powinien zwracać się z większym szacunkiem.
- Jasne że pamiętasz, przegraliśmy. Pojmali nas. Torturowali cie przez kilka godzin, a potem zamknęli w celi byś zdechł. Krwawiłeś jak cholera, ja zresztą skończyłem tak samo. Byłem pewny, że umrę. Dookoła leżały ciała pozostałych, których nie oszczędzili. Wszędzie była krew. Myślałem, że zginę, że oboje zginiemy.... Pamiętasz to uczucie?
Nic nie było w stanie opisać powagi jaka pojawiła się na twarzy Ślizgona, wraz ze słowami Azraela. Doskonale pamiętał samo wydarzenie jak i wszystko to co czuł w tamtej chwili.
Wakacje dla większości ludzi kojarzą się z czymś przyjemnym, z czymś na co czeka się z niecierpliwością przez cały rok, a gdy nadejdą są to najlepsze chwile życia... Nie tak było tamtym razem. Lato już zawsze będzie się kojarzyć przywódcy Slytherinu z zeszłoroczną misją wyznaczoną przez Voldemorta. Wydawała się być prosta, wręcz banalna. Wielu Śmierciożerców swego czasu zdradziło Mrocznego Pana, opuszczając zewnętrzny krąg tak jakby wychodzili ze sklepu. Nie wybacza się takiego zachowania, nikomu. Rozkaz Voldemorta był jasny – znaleźć i zabić. Nikt się nie sprzeciwiał. Nie było trudno ich odnaleźć, kilku szpiegów w tym on wraz z Azraelem stosunkowo szybko odkryli, że zdrajcy ukrywali się w starożytnym zamku na terenie Belgi. Do misji zostali wyznaczeni oni oraz kilku mniej istotnych Śmierciożerców. Dopiero na miejscu okazało się, że sił mieli za mało, a zastawione na nich pułapki okazały się skuteczniejsze niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Z myśliwych stali się ofiarami. Pojmano ich, większość wybito. Przy życiu zostawiono tylko Dracona, który dowodził misją oraz Azraela. Torturowano ich do nieprzytomności, próbowano złamać i wykończyć, niemal im się to udało. Gdyby nie Snape, który niespodziewanie przybył wraz z kilkoma innymi Śmierciożercami już by go tu nie było. Posiłki jednak okazały się tak przerażająco skuteczne, że wciąż miał ciarki na plecach na wspomnienie rzeźni, która rozegrała się 22 lipca w opuszczonym zamczysku w północnej części Belgi.
Nie odpowiedział podwładnemu, on również nie czekał na odzew arystokraty, był zbyt oczywisty. Azrael nie myślał o konsekwencjach tej chwili, musiał w końcu powiedzieć komuś co trzymał w sobie od tak wielu miesięcy.
- Gdy byłem w celi czułem się jakby był martwy. Miałem pustkę w głowie, przestałem myśleć i wierzyć w cokolwiek. Pamiętasz co było gdy przybyli na pomoc nasi? Ktoś mnie uwolnił, byłem wykończony, pamiętam, że gdzieś w kącie znalazłem butelkę ognistej. Piłem ją tak łapczywie, że niemal się udusiłem, ale po wypiciu nie czułem już bólu, właściwie już nic nie czułem. Bez celu włóczyłem się po ruinach tego co zostało z byłej siedziby zdrajców, aż usłyszałem krzyk i płacz dochodzący z jednego z otwartych pokoi. Podszedłem tam. Zobaczyłem w nim dziewczynę, miała mniej lat niż my. Leżała przygwożdżona do ziemi. Dwóch naszych ją trzymało, trzeci gwałcił do nieprzytomności, trzymając coś ostrego przy jej poranionej szyi. Zobaczyła mnie. Patrzyłem jej w oczy, a ona w moje. Wciąż mam przed oczami jej pusty wzrok pełen łez, błagających mnie o pomoc. Wiedziałem, że gdy każdy z nich się zabawi zabiją ją. I wiesz co zrobiłem? Odwróciłem się i odszedłem. Aż usłyszałem histeryczny płacz... płacz i krzyk zarzynanego zwierzęcia. Zrozumiałem, że już jej nie było....
Umilkł na moment wzrok z kominka przenosząc na uważnie obserwującego go zamyślonego Ślizgona.
- Zabiłem w życiu wiele osób, wtedy miałem szansę kogoś uratować, ale tego nie zrobiłem. Sam nie wiem dlaczego, wciąż nie mogę sobie tego wybaczyć. Później, gdy było już po wszystkim zrozumiałem, że gdybym ją uratował, uratowałbym samego siebie. Wtedy miałem okazję ocalić resztkę swojego człowieczeństwa, nie wykorzystałem tej szansy. Żałuje tego jak niczego innego w życiu.
Azrael zamilkł, zupełnie jakby mówienie o tym sprawiało mu fizyczny ból, dużo gorszy był jednak ten psychiczny. Spuścił wzrok na ogień, próbując w płomieniach odnaleźć odbicie tamtej dziewczyny.
- Śni mi się co noc, chociaż nawet nie znam jej imienia...
Dodał szeptem,zapominając, że nie powinien mówić o takich rzeczach na głos, a już na pewno nie przy osobach równie zepsutych i bezdusznych jak on. Mimo to nie otworzył się przed drugim Śmierciożercą przez zapomnienie, wiedział, że Draco powinien usłyszeć te słowa, wiedział, że dla przywódcy Slytherinu nie było jeszcze za późno...
Jedyny dziedzic rodziny Malfoy'ów słuchał Azraela w ciszy. To był pierwszy raz kiedy brunet otworzył się przed nim. Doskonale pamiętał tamten dzień, wciąż śniła mu się po nocach okrutność chwili, w której przybyły ich posiłki. Uwolnili ich, uratowali, ale zdecydowanie zbyt dużym kosztem. Rzeźnia, tylko tak można było określić to co wydarzyło się w Belgijskim zamku, w którym ukrywali się nie tylko zdrajcy, ale również ich rodziny. Wszyscy zginęli, dla nikogo nie było litości, nawet kobiet i dzieci. Było to coś więcej niż gorzki przedsmak wojny, było to jak sam środek piekła, a oni mimowolnie sami do niego weszli.
- Wątpisz?

Niepewność z jaką wypowiedział to pytanie wstrząsnęła nawet nim. Zupełnie tak jakby domyślał się, że zadawanie tego pytania w środku siedziby Śmierciożerców jest jak igranie z czymś dużo gorszym niż śmiercią.
- Jedyne czego jestem pewien to to, że nie chce umrzeć w taki sposób. Tamtego dnia, gdy zdychałem w obskurnej, zakrwawionej celi obiecałem sobie, że nie tak skończy się moje życie. Nie chce umierać samotnie w kałuży krwi i błota pozbawiony wiary, wolności i sumienia. Chce umrzeć z godnością, dla kogoś lub obok kogoś komu na mnie zależy. Tylko tego chce i mam szczerą nadzieję, że kiedyś będziesz chciał tego samego.
Nie odpowiedział podwładnemu. To co powiedział Azrael było zbyt dosadne by wymagało słowa komentarza. Odwrócił się od niego i postawił parę kroków w stronę drzwi.
- Wracam do Hogwartu.
Jego ton był poważny, oschły, taki sam jaki używał na co dzień w stosunku do innych. Twarz Azraela spoważniała, choć w jego spojrzeniu przebijało się coś na wzór próby zrozumienia. Odprowadził arystokratę wzrokiem.
- Prosić o wybaczenie?
Draco przystanął w miejscu spuszczając wzrok gdzieś w bok na betonową posadzkę. Zwątpił i było to słychać w jego głosie.
- Na to już za późno....
W odpowiedzi Azrael pokiwał przecząco głową.
- Nigdy nie jest na to za późno.
Draco nie czekał na nic więcej. Opuścił gabinet bez słowa, zostawiając w nim Azraela i przygnębiającą ciszę jaka spowiła całe pomieszczenie.


                                                                          ***

Bezszelestnie przekraczając próg oszklonych drzwi czuł się jak wędrowiec bezustannie pokonujący opustoszałe prerie, nie mogący znaleźć własnego miejsca na ziemi. Ten stan był tak boleśnie przytłaczający, że aż ściskał jego klatkę piersiową, uniemożliwiając bezproblemowe i bezbolesne oddychanie. Zdecydowanie zbyt długo tkwił w tym beznadziejnym stanie przytłaczającej nieważkości. Przychodząc tutaj tej ostatniej, spokojnej nocy chciał zrzucić z siebie cały ten ciężar, to brzemię przytłaczające go od najmłodszych lat. Nie spodziewał się jednak, że miejsce, do którego przybył wcale nie ukoi jego skołatanego serca, poszarpanych nerwów i strapionych myśli, a przyczyni się do jego jeszcze większej zguby.
Wszedł w głąb pomieszczenia bezszelestnie, poruszając się po sosnowych panelach bezgłośnie jak cień. Głucha cisza nie wyłapywała nawet jego spokojnego, miarowego oddechu. Jedynie ciche skrzypnięcie łóżka kiedy przysiadał na jego skraju zdradziło meblom, że ktoś jest w pokoju. Jedynym źródłem oświetlenia była niewielka smuga światła, przedzierająca się przez niedomknięte drzwi sypialni, dobiegająca z niedogaszonego kominka oraz salonowej lampy stojącej przy dwuosobowej sofie.
Siedząc tak na sosnowym, dwuosobowym łóżku w milczeniu, z patetyczną dokładnością obserwował rytmicznie poruszającą się klatkę piersiowej kasztanowłosej Gryfonki, pogrążonej w równie głębokim co spokojnym śnie. Próbował przesiąknąć jej spokojem, jednak głucha cisza panująca w nim i naokoło niego zdawała się być tak nieznośnie głośna, że rozrywała mu bębenki uszne i zagłuszała pracę wszystkich narządów, naczyń i żył. Widok jej takiej niewinnej, spokojnej i bezbronnej zamiast pomóc mu uciszyć sumienie sprawił, że jeszcze nigdy nie było tak cholernie głośne. Pchnięty chwilą odgarną nieujarzmione pasmo brązowo-miodowych włosów, które niczym cienka zasłonka przykryły nieznacznie piegowatą twarz jego współlokatorki. Dzisiejszej nocy jak nigdy przedtem chciał z nią porozmawiać i nie przeszkadzało mu to, że spała. Tak było nawet lepiej.
- Wiesz Granger...
Zaczął po chwili najcichszym ledwie słyszalnym szeptem, na krótką chwilę spuszczając wzrok na swoje dłonie by po chwili ponownie podnieść go na nieznacznie zaróżowione policzki i niepomalowane rzęsy kasztanowłosej Gryfonki. Spała dalej. Ulżyło mu.
- Zastanawiam się co by było gdybym cię nie znał, a ty byś nie znała mnie.....
Na chwile umilkł myśląc nad tym co powiedział i co chce powiedzieć dalej, potem zrozumiał, że rozum już dawno temu odmówił mu posłuszeństwa w jej obecności i zaczął kierować się tym o czego istnienie nawet siebie nie podejrzewał.
- Zastanawiam się co by było gdybyś nie była z Gryffindoru, a ja ze Slytherinu...Gdybyśmy byli zwykłymi ludźmi, ale takimi najzwyklejszymi... w każdym tego słowa znaczeniu....
Zrobił krótką przerwę, ściszając swój głos wraz z ostatnim zdaniem. Na ułamek sekundy pozwolił by kąciki jego ust drgnęły w lekkim, ciut ironicznym uśmiechu. W najśmielszych snach nigdy sam siebie nie podejrzewał o takie wyznania i naiwne myśli. Nigdy nie przypuszczał, że mógłby kiedykolwiek i dla kogokolwiek zrezygnować z magii i wieść normalne życie, bez całej tej czarodziejskiej otoczki naokoło. Teraz zaczął rozumieć, że istniała na świecie jedna osoba, dla której mógłby to zrobić. O czym to świadczyło? Wciąż nie rozumiał i wciąż się okłamywał, że to uczucie tak przelotne, że zniknie jak wczorajszy sen. Pamiętał jednak, że śnił o niej i o tych snach zapomnieć nie chciał.
- … i gdybyśmy spotkali się gdzieś na świecie, jego końcu albo początku, ale tak całkowicie przypadkiem... Może w Paryżu?
Zamyślił się na chwile w duchu obiecując sobie, że jeśli kiedykolwiek dane będzie mu gdzieś zabrać kasztanowłosą Gryfonkę to właśnie do Paryża. Nie znał tego miejsca, nigdy w nim nie był chociaż nie wiedzieć czemu kojarzyło mu się właśnie z nią. Może dlatego, że bijąca od niej tajemniczość zdawała się być równie namiętna jak uzależniająca, tak jak Paryż zabarwiony czerwonym winem.
- Zastanawiam się czy wtedy odważyłbym się poprosić cie o numer... 
Uciął niespodziewanie spuszczając głowę na panele jej sypialni.
- hmm, jak to się nazywa?
Nieświadomie pod nosem pytał samego siebie, próbując zajrzeć jak najgłębiej do umysłu i przypomnieć sobie to krótkie jednak skomplikowane słowo, którego na co dzień przecież nie używał. Myślał nad tym w milczeniu dłuższą chwile, nieustannie próbując przywołać w myślach niewielkie urządzenie, które kiedyś pokazywał mu Blaise, a jego zagmatwany mechanizm służył mugolom do kontaktów międzyludzkich.
- Telefonu?
Kolejna pauza pozwoliła mu zebrać myśli i utwierdzić się w przekonaniu, że podał prawidłową nazwę tego urządzenia. Uśmiechnął się sam do siebie pod nosem, jak pięciolatek niewinnie cieszący się z wybudowanego zamku na piasku, krzywego i składającego się z jednej wieży, ale samodzielnego.
- Zastanawiam się czy byś mi go dała? Czy uśmiechnęła byś się do mnie czując to samo co ja gdy Cie pierwszy raz zobaczyłem? 
Uśmiech na jego twarzy był delikatny, ledwo dostrzegalny jednak szczery i piękny, a gdy miał wrażenie, że Hermiona uśmiecha się do niego delikatnie i nieznacznie rumieni przez sen, nie mógł już nad nim zapanować.
- Wiesz Granger, gdybym zdobył Twój numer.... nie wytrzymałbym nawet całego dnia bez twojego głosu. Zadzwoniłbym po godzinie, żeby cie zaprosić na kawę do kawiarni, albo do restauracji na kolacje, albo na spacer do parku. I bym Cię tak ciągle zapraszał, wiele tysięcy razy, póki śmierć by nas nie rozłączała....
Po raz kolejny ściszył swój głos i zamilkł na chwile. Przez krótki czas zastanawiał się jak bardzo intymnie zabrzmiało to co powiedział i czy wypadało mu to powiedzieć na głos i tak otwarcie, chwile później to przestało mieć jakiekolwiek znaczenie.

- Zastanawiam się czy kiedykolwiek wymówiłabyś moje imię...
Jego szept był tak cichy jakby zdradzał swoje największe marzenie z dzieciństwa wypowiedziane do spadającej gwiazdy w środku samotnej nocy.
- Ciekawe jakby brzmiało gdybyś je wymówiła...
Zamyślił się na chwilę, próbując wyobrazić sobie te chwile na milion sposobów, jego wyobraźnia jednak nie podołała temu zadaniu. Wszystkie próby okazały się nieudane.
- Chyba nie jestem w stanie sobie tego wyobrazić...
Dopowiedział po chwili nie mogąc zapanować nad cichym prychnięciem ni to rozbawienia ni załamania nad samym sobą.
- Ale najbardziej zastanawiam się czy byśmy byli w stanie się nie kłócić... Najwyżej o to, po której stronie łóżka będziemy spać.
- Kto się kłóci o takie drobiazgi?
Kąciki jego ust drgnęły w lekkim uśmiechu kiedy usłyszał delikatny i aksamitny szept należący do dziewczyny, której obecności tak bardzo potrzebował za każdym razem kiedy zbłądził, a dzisiejszego dnia był na największym rozdrożu w całym swoim życiu. Na moment przymknął powieki delikatnie spuszczając głowę w dół. Dopiero po chwili odwrócił głowę w jej stronę, jego stalowe źrenice odbiły się w jej bursztynowych chociaż jeszcze nigdy przedtem nie wydawały się być kasztanowłosej tak potwornie smutne.
- My.
Jego szept zdradzał w sobie jedynie niezrozumiały żal i smutek, zupełnie jakby żałował wszystkich tych kłótni, a przecież to właśnie one były nieodłącznym elementem ich wspólnego życia.
Nie skomentowała tego wyznania w żaden sposób, bolało ją tak samo jak jego. Zaparła się na rękach lekko podnoszą głowę w jego stronę. 
- Jesteś pijany?
Jej ton nie zabrzmiał jak wyrzut ani oskarżenie. Zapytała z czystej ciekawości. Na twarzy arystokraty pojawił się ciut bolesny uśmiech, zupełnie jakby wstydził się przyznać do prawdy.
- Trochę. 
Jego szczerość ją rozczuliła chociaż wiedziała, że chłopak ją okłamuje. Zwłaszcza w kwestii ilości wypitego alkoholu. Nie zamierzała jednak tego komentować.
- Obudziłem cię?
Spytał niepewnie kiedy niezdarnie jak pięciolatka zacisną dłonie w małe piąstki i otarła policzki z bezwiednych łez pojawiających się w kąciku oka pod wpływem jej nocnego ziewnięcia. Pokiwała głową na znak zaprzeczenia, rozczulona jego skruszonym pytaniem.
- Nie.
Szepnęła cicho, podnosząc się do pozycji siedzącej i spoglądając na niego z dyskretnym uśmiechem.
- I tak nie spałam bo kogoś słuchałam. 
Nie skomentował jej odpowiedzi, może po części go zmieszała. Odwrócił głowę spoglądając na oliwkową ścianę przed sobą, tak było bezpieczniej. Im dłużej na nią patrzył tym bardziej wątpił we wszystko co zrobił w życiu. Obserwowała go w ciszy. Widziała zamyślenie na jego spokojnej twarzy i nie mogła pozbyć się wrażenia, że coś jest nie tak. Z nim, ze światem, z życiem. Coś dziwnego wisiało w powietrzu, a ona nie mogła zrozumieć co. Milczenie chłopaka i jego widoczna niemoc coraz bardziej ją niepokoiła i przygnębiała.
- Malfoy? Wszystko w porządku?
Pokiwał głową na znak zaprzeczenia, jednak wciąż nie mógł pozbyć się swojego typowego, ironicznego uśmiechu na ustach, chociaż zdawał się być tak okrutnie bolesny, że sprawiał ból również jej.
- Nie, jest cholernie daleko od tego by było w porządku.
Ledwo usłyszała jego szept. Domyślała się, że był to jedynie urywek myśli, który nieproszony postanowił pokazać się światu. Pierwszy raz widziała Malfoy'a w takim rozbitym stanie, chociaż wciąż na jego twarzy malowała się maska stworzona z pozorów, że wszystko jest tak jak być powinno. Nie było, widziała to po nim. Obserwując go takiego bezradnego i zagubionego miała ochotę płakać, zupełnie jakby za niego.
Chciała z nim porozmawiać, chciała mu powiedzieć, że go wysłucha, że może zrzucić z siebie cały ten ciężar, który trzyma w sobie już od tylu lat. Chciała być dla niego wsparciem i chciała by to wiedział. Nie udało jej się jednak otworzyć ust by to powiedzieć. Miała ogromną nadzieję, że chłopak to wie i że to właśnie to skłoniło go by przyjść do niej w środku tej bezsennej nocy. Wiedział to. Odwrócił się w jej stronę z lekkim uśmiechem, było jednak w nim coś bolesnego i smutnego. Coś co nie pozwalało jej go odwzajemnić, a wręcz wyciskało z niej łzy. Pierwszy raz w życiu tak bardzo przekonała się o tym, że Malfoy czuje. Że jest zdolny do wszystkich uczuć oraz, że potrafi nimi obdarzać innych. Teraz został sam. Bez jedynego przyjaciela u boku i bez wsparcia, którego nie potrafiła mu dać wtedy kiedy najbardziej tego potrzebował. Nie potrafiła mu pomóc, nawet nie mogła, w końcu stali po dwóch stronach mostu, który zaraz miał runąć, a żadne z nich nie dało drugiemu odczuć, że jest w stanie na niego wbiec dla drugiej osoby.
- Wiesz Granger.... były takie dni, w których miałem ogromną ochotę przyjść do Ciebie. Podniósł na nią swoje stalowe źrenice, a ona utonęła w nich po raz kolejny. Znów nie pamiętała jak się oddycha i bardzo chciała by nikt jej o tym już więcej nie przypominał.
- Chciałem w te dni usiąść obok Ciebie i opowiedzieć Ci o swoim życiu. W ostateczności, nigdy się na to nie zdobyłem....
Kąciki jego ust drgnęły lekko przez te krótką chwilę, zupełnie jakby wciąż karcił się za tę chwilę słabości.
- za każdym razem brakowało mi odwagi.... I w takie dni piłem więcej niż zazwyczaj... chociaż w takie dni ognista nie miała żadnego smaku.
Umilkł, spoglądając w jej bursztynowe oczy jak w ostatnią nadzieję. Uśmiechnęła się do niego rozczulona, próbując zapanować nad łzami, które pojawiły się w jej bystrych, kocich oczach.
- W przeciwieństwie do ognistej ja bym cię naprawdę wysłuchała.
Wyszeptała cicho niemal żałośnie, jednocześnie nieporadnie ocierając oczy z pierwszych łez. Uśmiechnął się na ten widok.
- Chyba to mnie w ty wszystkim najbardziej przerażało.
Przyznał nieporadnie lekko się przy tym śmiejąc. Spojrzała na niego karcącym spojrzeniem, jakby chciała mu przypomnieć, że to nie czas ani miejsce by żartować z takich rzeczy. Po chwili spoważniał, mimo to na jego twarzy wciąż błąkało się coś w stylu nieporadnego uśmiechu, zupełnie jakby ubolewał nad własną niemocą. Przeniósł spojrzenie z jej żarliwego spojrzenia na sosnową pogodę, próbując zebrać w sobie wszystkie myśli i uczucia, nie był jednak w stanie tego zrobić.
- A wiesz co jest w tym wszystkim najzabawniejsze Granger? Że teraz przyznałem ci się do tego co skrywałem od dawna, a mimo to nie potrafię ułożyć żadnego sensownego zdania, by powiedzieć ci o tym o czym zawsze chciałem...
Umilkł na moment przenosząc spojrzenie ze swoich dłoni na jej bursztynowe źrenice. Zatracił się w tym widoku.
- Mam w głowie pustkę Granger. I gdy patrze teraz na Ciebie i myślę o tym, że w końcu mam okazję coś zmienić czuje się jak bezbronne dziecko, które zgubiło się w olbrzymim centrum handlowym. Chyba się pogubiłem Granger, chyba nie wiem co dalej...
W całym swoim życiu stoczyła wiele rozmów, jednych bezsensownych, innych naprawdę ważnych i istotnych, ale ta... ta była najważniejsza i wiedziała, że na długo zapadnie w jej pamięci. Co można powiedzieć osobie, która pierwszy raz tak bardzo się otworzyła? Co miała mu powiedzieć skoro nigdy nie była w jego sytuacji i doskonale wiedziała, że nigdy by się w niej nie odnalazła? A może czekał by powiedziała mu to o czym sama myślała w czasie bezsennych nocy i samotnych poranków? Może powinna mu powiedzieć co czuła? Może to byłoby jednoznaczne z odpowiedziami na jego pytania?
- Nie potrafię Ci powiedzieć co będzie dalej Malfoy, ale chciałabym pomóc spróbować Ci się odnaleźć.
Uśmiechnął się do niej subtelnie, lekko kiwając głową na znak zaprzeczenia.
- Nie możesz.
Nie zrozumiała. Nieznacznie zmarszczyła brwi, nie mogąc pojąc co chłopak miał na myśli.
- Dlaczego?
- Bo to Ty jesteś moją największą zgubą Granger.
Uśmiechnęła się nieporadnie, spuszczając głowę na aksamitny materiał pościeli. Westchnęła cicho pod nosem, unosząc na chłopaka błyszczące choć ciut zrezygnowane spojrzenie.
- Nie wyjaśnisz mi tego prawda?
- Przecież doskonale wiesz co chce Ci powiedzieć.
Uśmiechnęła się do niego z lekką zadziornością. Chociaż klimat tej nocy, ani podjęte rozmowy na to nie pozwalały to jednak przez chwile, przez tą krotką sekundę czuła się w pewnym sensie szczęśliwa.
- Owszem, ale to nie zmienia faktu, że chce to usłyszeć od Ciebie.
Spojrzał jej w oczy tak jakby to w nich szukał słów, które chciał jej powiedzieć zawsze wtedy kiedy brakowało mu odwagi. Coś kuło go w klatce piersiowej z każdym błyskiem w jej miodowych oczach. Patrząc na nią, niewinną, opatuloną pościelą i jasną smugą światła w całym tym półmroku miał wrażenie, że zapomina jak się oddycha. Nie był w stanie powiedzieć niczego, potem zrozumiał, że nie wiedział jakich użyć słów, było ich zdecydowanie zbyt mało by mogły wyrazić wszystko to co czuł nie tylko w tej chwili, ale przez wszystkie te wspólne lata jakie łączyły go z kasztanowłosą Gryfonką.
- Chyba nie znam słów, które określiłyby to co czuje i myślę.
Przyznał cicho, coraz bardziej pochłaniając widok jej bursztynowych oczu, niepomalowanych rzęs, niewielkich piegów i bladych warg.
- Spróbuj.
Uśmiechnęła się do niego subtelnie. Nigdy w życiu nie widział tak delikatnego, a jednocześnie pięknego uśmiechu. Jeszcze nigdy jej głos nie zdawał mu się być tak aksamitny i delikatny. Jeszcze nigdy nie zdawała mu się być tak piękna jak tej nocy. Jeszcze nigdy nie czuł tego co teraz.... Nie tak miało być. Chwila opamiętania przyszła szybciej niż zdołał zatracić się w tej chwili.
- Chyba już za dużo powiedziałem.
Rzucił niedbale, równie niespodziewanie jak niespokojnie podnosząc się ze skraju jej dwuosobowego łóżka. Nie spojrzał na nią kiedy postawił kilka kroków w stronę wyjścia z jej sypialni.
- Czekaj! 
Niemal spanikowana wyrwała się do przodu próbując go zatrzymać nim opuścił jej posłanie, nie zdołała go złapać. Odprowadziła go spojrzeniem pełnym bólu i niezrozumienia.
- Dlaczego idziesz? Zostań.... porozmawiaj ze mną. Ja... wiesz Malfoy, ja.... chce byś został ze mną tej nocy. Chce... dokończyć te rozmowę i rozpocząć kolejną i wiele innych.... z Tobą.
Głos zaczął łamać się jej coraz bardziej. Musiała robić wiele przerw między poszczególnymi słowami by zebrać myśli i unormować niespokojny oddech. Łzy powoli napływały jej do oczu, zupełnie jakby już wiedziała, że to koniec. Nie zatrzyma go, choć wciąż próbowała. Nie odwrócił się do niej, nie spojrzał na nią. Wiedział, że za bardzo będzie go to boleć, że jeśli tylko na nią spojrzy nie będzie w stanie odejść, a przecież musiał.
- Nie mogę. 
Przyznał cicho, nie potrafiąc zdobyć się ani na konkretny ton, ani na więcej przekonania w tym co mówił i robił.
- Dlaczego Malfoy? Dlaczego znowu to robisz? Dlaczego znowu się ode mnie odwracasz?
Nie odpowiedział. Zamiast tego ruszył w stronę wyjścia z jej pokoju. Ten widok złamał jej serce.
- Dlaczego Malfoy? Dlaczego nie zostaniesz?
Łzy lały się jej po policzkach, chociaż nie zwróciła na nie najmniejszej uwagi. Zatrzymał dłoń na klamce spuszczając na nią swoje przepełnione żalem spojrzenie.
- Po prostu nie mogę Granger.
Szepnął cicho, nie mając nawet pewności czy dziewczyna zdołała go usłyszeć. W kolejnej sekundzie opuścił jej sypialnie i dormitorium na czwartym piętrze.
Pożegnania nie powinny być takie cholernie trudne. Ktoś kto je wymyślił bez wątpienia był sadystą i masochistą w jednym, nie miał co do tego żadnych wątpliwości.
Nie spojrzał na nią kiedy odchodził. Nie był w stanie tego zrobić. Tak było lepiej. Podjął decyzję, a ona nie była jej częścią. Wciąż okłamywał samego siebie, że dobrze robił i nie będzie tego rozstania żałował. Nie zatrzymał go nawet jej płacz, wolał udawać, że nie dostrzegł łez w jej bursztynowych wielkich oczach, a głos nie łamał jej się tak jak jeszcze nigdy. On również udawał, że wszystko jest dobrze i nie licząc złamanego serca wszystko jest u niego normalnie.
Wiedział, że w tej chwili trwało ostatnie odliczanie.
Wiedział, że jutro wszystko się zmieni.
Wiedział, że jutro wszystko to co zdawało się być dobre przestanie mieć jakiekolwiek znaczenie.
Wiedział, że jutro stanął po przeciwnych stronach świata.
Wiedział, że jutro świat, który dotychczas oboje znali przestanie istnieć.
Wiedział, że jutro świat stanie w płomieniach.
Już jutro....