[2.] Sumienie.

„Nienawiścią nie można zajść daleko.
Za daleko można.” 

Nie zwracając uwagi na otoczenie zatracił się w rozmyślaniach nad sobą i swoimi sprawami.  Nagle poczuł lekki opór, zachwiał się lecz mimo wszystko zachował równowagę, czego nie można było powiedzieć o osobie, z którą się zderzył.

- Uważaj jak łazisz ofermo.

Warknął oschle, nie zerkając nawet na poszkodowanego. Już był w trakcie wymijania go, gdy do jego uszu dobiegł ten tak dobrze znany mu głos, którego już od dawna nie słyszał, a który zawsze oznaczał tylko jedno. Hermione Granger.

- Malfoy ty dupku, ślepy jesteś? Patrz jak chodzisz.

Wyjątkowo oburzony wręcz zirytowany głos właścicielki nieujarzmionej hordy brązowych loków wywołał na jego rodowitej twarzy raczej uśmiech arogancji niż szczerego przejęcia. Spojrzał na nią kątem oka kiedy z nieukrywanym grymasem bólu wymalowanym na twarzy podniosła się z podłogi, jednocześnie posyłając mu mordercze spojrzenie, strzepując przy tym niewidzialny kurz ze szkolnej spódnicy. Na tym teoretycznie mogłoby zakończyć się to spotkanie. Ani nie miała już dłużej ochoty na niego patrzeć,  ani nawet się z nim kłócić, a już na pewno nie chciała pozostać z nim sama, na jednym z Hogwarckich, opustoszałych korytarzy. Wystarczyło tylko by każde z nich posłało sobie nienawistne spojrzenie i odeszło w swoją stronę. Widocznie tego dnia oczekiwała zbyt wiele.

Arystokrata nigdy nie lubił odpuszczać, a już na pewno nie komuś o dużo gorszym statusie społecznym i materialnym niż jakim on na co dzień lubił się szczycić. Tym bardziej nie zamierzał darować Gryfonce wcześniejszego, zdecydowanie zbyt niekulturalnego komentarza skierowanego w jego stronę. Odwrócił się do niej z ironicznym półuśmiechem na ustach i charakterystycznym błyskiem w zimnych oczach.

-No, no, Granger... Wypadałoby mieć  więcej szacunku dla reprezentanta wyższej warstwy społecznej. Chyba będę musiał utemperować twój niewyparzony jęzor.

Starała się go zignorować. Nawet nie drgnęła pod wpływem tej zaczepki, tym bardziej jej nie skomentowała.  Z wynaturzonym spokojem jeszcze raz otrzepała swoją szkolną spódnicę, by w kolejnej chwili  odwrócić się tyłem do chłopaka i skierować swoje kroki w przeciwnym kierunku . Nie zniechęciło go to, wręcz przeciwnie. Całe wakacje czekał, aż będzie mógł po raz kolejny sprawić jej ból i zrujnować życie.  Nie mógł teraz przegapić tak idealnej okazji, tym bardziej, że nie miał pojęcia kiedy następnym razem nadarzą się takie sprzyjające warunki. W końcu niecodziennie zdarzało się, że byli sam na sam, bez swoich towarzyszy i innych adeptów na około. Na jego twarzy zagościł ten charakterystyczny kpiący uśmiech, którym zawsze podczas potyczek słownych doprowadzał ją do szału. Zaciągnął się powietrzem, chłonąć te chwile niczym orzeźwiającą zimową bryzę.

-A gdzie te dwa nędzne ścierwa Granger? Aż dziwne, ze nie ma ich z tobą. Takie robaki powinny trzymać się razem.

Jego ostry, poważny i pełen nienawiści ton przeciął powietrze na wskroś. Odruchowo się zatrzymała, na moment marszcząc wszystkie mięśnie twarzy. Mimowolnie zacisnęła usta w cienką linie, przymykając powieki i zaciskając pięści. Zranił ją. Kolejny raz. Była już do takich obelg przyzwyczajona, w końcu słyszała je bez przerwy od siedmiu lat. Jednak teraz obraził również jej przyjaciół, a ona tym razem nie zamierzała tego zignorować i pozostawić bez odpowiedzi. Fakt  faktem różdżki przy sobie nie miała, ale była przekonana, że poradzi sobie bez niej. Odwróciła się w jego stronę, z nienawiścią wymalowaną na każdym milimetrze swojej nieznacznie piegowatej twarzy. Pewnym krokiem podeszła do chłopaka sama nie wiedząc co tak właściwie chce zrobić, a tym bardziej co tym osiągnie.

Nawet nie mrugnął kiedy zatrzymała się tuż przed nim. Bawiła go jej złość, którą wręcz ociekała. Uśmiechnął się do niej ironicznie. Doskonale wiedział, że niczym tak bardzo nie doprowadzał jej do szaleństwa jak właśnie tym drobnym,  aroganckim gestem. Nie spodziewał się po niej heroicznych czynów, był przygotowany na jedną z wielu przemów, którymi zawsze bezsensownie próbowała się wybronić w takich sytuacjach. Naprawdę nie spodziewał się tego, że po sekundzie poczuje nieznośne pieczenie na skórze.

Pod wpływem całkiem solidnego uderzenia jego głowa lekko przechyliła się w bok. Dopiero po chwili dotarło do niego, że Gryfonka uderzyła go z otwartej dłoni w policzek. Odruchowo przyłożył palce do zaczerwienionej skóry. Zaskoczyła go i to bardzo. Wiedział, że będzie się broniła, jednak dotychczas ograniczała się do nieszkodliwych potyczek słownych. Nigdy nie przypuszczał, że odważy się go… uderzyć. 

- Nie waż się nigdy więcej obrażać moich przyjaciół.

Jej groźny i wyjątkowo oschły ton wypełnił korytarz na piątym piętrze. Nie dała po sobie poznać, że nawet ją samą zaskoczyło to co przed chwilą zrobiła, w dodatku kompletnie nie myśląc o przyszłych konsekwencjach tego bohaterskiego jednak nieprzemyślanego zachowania. Była wściekła na chłopaka i pozwoliła sobie by to okazać. Mimo wszystko jej instynkt przetrwania mówił jej, że teraz czym prędzej powinna stąd odejść i to w naprawdę szybkim tempie. Starając się zachować spokój i wyniosłość odwróciła się na pięcie i ruszyła przed siebie, nie zwracając uwagi na chłopaka, którego zostawiła za sobą. To był błąd, który kosztował ją naprawdę wiele. 

Nie odeszła od niego jak chciała i początkowo zakładała. Nim postawiła dwa kroki gwałtownie ją zatrzymał, mocno chwytając za nadgarstek. Rozpaczliwie szarpnęła ręką, jednak miała świadomość, że Malfoy jest dużo silniejszy od niej, a w złości był również dużo groźniejszy i bardziej nieobliczalny niż na co dzień. Nim zdążyła w jakikolwiek sposób zareagować, przyciągnął ją do siebie, po czym pewnie popchnął na pobliską ścianę. Czując siłę uderzenia przechodzącą przez jej plecy nie zdołała zapanować nad jęknięciem bólu. Zignorował to. Był wkurzony i to bardzo. Jeszcze żadna dziewczyna go nie uderzyła, a tymczasem zrobiła to szlama. Zwykła, nic nie warta szlama. Nie mógł tego znieść.

Spojrzał na nią wściekły, rozjuszony do granic możliwości. Odruchowo również uniosła na niego zdezorientowane i przestraszone oczy. Pierwszy raz był tak blisko niej, zdecydowanie za blisko. Czuła jego przyśpieszony oddech, widziała tą dzikość w stalowych źrenicach. Przestraszyła się, chociaż starała się zachować zimną krew. Podniosła wolną rękę i zamachnęła się z całej siły próbując uderzyć go po raz drugi. Zablokował, mocno łapiąc ją za nadgarstek nim jej dłoń dotknęła jego twarzy. Gwałtownie i twardo przywarł ją do ściany, mocno trzymając za oba nadgarstki, na wysokości jej klatki piersiowej.

- Puść mnie!

Krzyknęła niemal rozkazującym tonem, jednak w odpowiedzi chłopak mocniej ścisnął jej ręce, gwałtownie dociskając je do zimnej powierzchni ściany. Nie musiał nic mówić by zrozumiała, że znalazła się w wyjątkowo beznadziejnej pozycji. Przestraszyła się. Byli sami, on po raz kolejny okazał się silniejszy, a ona jeszcze bardziej bezbronna niż zwykle.

- Puść mnie! To boli!

Kolejny tym razem ciut spanikowany i już nie tak głośny krzyk dziewczyny wypełnił pusty korytarz. 

- Ma boleć.

Jego jadowity głos zabrzmiał tuż nad jej uchem. Jakby dla podkreślenia swoich słów stopniowo wzmacniał uścisk na jej skórze, wykręcając ją lekko. Zagryzła dolną wargę by nie wydobyć z siebie stłumionego jęku. Błagała w duchu by ktoś się zjawił i powstrzymał Ślizgona. Na korytarzu jednak nie było nikogo. Nim zdołała krzyknąć by wezwać pomoc on niespodziewanie puścił jej nadgarstki. Przez ułamek sekundy poczuła ulgę pewna, że Draco znudził się już tą dziwną zabawą i zostawi ją w spokoju. Kolejny raz tego dnia okrutnie się pomyliła. Nim się zorientowała złapał ją za szyję, mocno przywierając do ściany tym samym sprawiając, że uderzyła tyłem głowy w zimną betonową powierzchnię.

- Wiesz Granger, największym błędem moich wrogów jest to,  że są moimi wrogami. 

Niemal jakby dla podkreślenia swoich jadowitych słów mocniej zacisnął palce na jej szyi. Jej orzechowo-miodowe tęczówki zaszkliły się lekko. Zamknęła oczy, powstrzymując łzy bólu i bezsilności. W przypływie chwili złapała dłońmi jego nadgarstek próbując poluzować jego uścisk. Nie udało jej się to, a on jakby chcąc pokazać swoją dominację jeszcze mocniej zacisnął palce na jej szyi. Powoli zaczynało brakować jej powietrza.

- Kurczy ci się czas szlamo. Możesz już zacząć błagać mnie o litość.

Z jego stalowych oczu, wręcz emanowało nienawiścią i wściekłością.

- Wole zginąć.

Jej głos był cichy i ochrypnięty, jednak wyrażał dumę i zdecydowanie. Miała w sobie więcej godności niż strachu. Bała się, cholernie się bała, ale w tym momencie to nie było ważne.

- To akurat da się zrobić.

Warknął jednocześnie mocniej przywierając ją do ściany. Mimo tego co powiedziała, nie chciała umrzeć. Nie teraz. Nie przez niego. Nie w tym miejscu. Była za młoda, miała rodzinę, przyjaciół, ambicje, wielkie plany na przyszłość, a on nie miał prawa jej tego zabrać. A już na pewno nie tu i nie teraz. 

Czuła, że coraz bardziej brakuje jej powietrza. Odruchowo mocniej zacisnęła dłonie na jego nadgarstku, próbując rozluźnić uścisk i odsunąć rękę Ślizgona od swojej szyi. Bezskutecznie. Draco był wysoki i silny, w tak bezpośredniej potyczce nie miała z nim żadnych szans. Mimo krytycznej sytuacji, znalazła w sobie tyle sił by spojrzeć mu prosto w oczy. Przestraszyła się gdy w stalowych źrenicach chłopaka dostrzegła śmierć, w dodatku swoją własną. Mimo to nie zamierzała się poddawać, jej bursztynowe tęczówki wręcz próbowały poskromić te stalowe. Przełamać je. Pokonać. Dostrzec coś więcej, może nawet w jakimś stopniu zrozumieć. I nagle, gdy zaczynała już tracić i powietrze i nadzieje, coś w nich drgnęło. Jakaś maleńka iskra. Zdawało jej się, że zaczęła coś odkrywać, że zaraz pozna jakie naprawdę uczucia skrywają dotąd nieodgadnione  źrenice chłopaka. Była tak blisko, wiedziała o tym. Może nawet zbyt blisko, on też to dostrzegł. 

Zawahał się przez chwilę, a to zwątpienie było widać w jego źrenicach.  Zupełnie jakby obecna sytuacja przerosła nawet jego. Uścisk na jej szyi stopniowo zaczął się rozluźniać. Niespodziewanie puścił dziewczynę i odsunął się od niej, choć dalej zapobiegawczo miał ją na wyciągnięcie ręki. Gwałtownie i zdecydowanie przywarła do ściany, zapierając się o nią całym ciałem. Nie chciała upaść, a już na pewno nie do jego nóg. Automatycznie złapała się za piekącą skórę na szyi, łapczywie nabierając przy tym powietrza, zupełnie jak ryba wyjęta na dłuższą chwilę z wody. Jej serce biło jak oszalałe i sprawiało wrażenie, że zaraz po prostu wyskoczy, ucieknie i już nigdy więcej go nie zobaczy. Wdech – wydech. Spokojnie. 

Spojrzała na niego z mieszanką bliżej nieokreślonych uczuć, od odrazy, po strach, a na niedowierzaniu kończąc.

- Nienawidzę cię…
Szepnęła cichym i jeszcze trochę zachrypniętym głosem. Nie odpowiedział, nawet na nią nie spojrzał, po prostu od niej odszedł. Osunęła się po zimnej i wilgotnej ścianie, do której chłodu zdążyła się przyzwyczaić. Już nie hamowała łez, których nie powstrzymały nawet wcześniejsze obietnice dziewczyny. Teraz pozwoliła im swobodnie spływać z policzków i bezgłośnie roztrzaskiwać się na betonowej podłodze Hogwarckiego korytarza. Nie obchodziło ją już nic, ani nikt. Nie zwracała uwagi na to jak żałośnie będzie później wyglądać lub czy ktoś ją zaraz odnajdzie i zobaczy. Musiała odreagować, a w tym momencie największą ulgę przyniósł płacz.

                                                                             * 

Wpadł jak burza do Domu Węża, mijając oniemiałych Ślizgonów siedzących w Pokoju Wspólnym. Bez słowa wyminął Zabiniego ignorując fakt, że ten coś do niego mówił. Rozjuszony wszedł do swojego dormitorium gwałtownie i z całej siły waląc drzwiami aż huk uderzenia odbił się echem w każdym, nawet najmniejszym zakamarku Slytherinu. Jego domownicy wymienili między sobą znaczące spojrzenia, nie mówiąc przy tym słowa. Malfoy był zawsze uważany za osobę, która trzyma swoje emocje na wodzy, a im mniej osób wiedziało o ich istnieniu tym było lepiej. Tymczasem obecne zachowanie przywódcy Slytherinu wskazywało na to, że stało się coś istotnego i niekoniecznie dla chłopaka dobrego. Wiedzieli, że jeśli chcą dożyć kolejnego dnia nie mogą wchodzić mu w drogę. Umilkli. Do ich uszu dobiegły siarczyste przekleństwa wręcz wykrzykiwane przez Dracona. Jeszcze raz porozumiewawczo spojrzeli po sobie  po czym bez słowa opuścili lochy. Nie chcieli paść ofiarą jego złego humoru. 

(…)

 Wściekłość wręcz go roznosiła. Musiał się wyładować, w konsekwencji ofiarą tej furii padła najmniej winna ściana w jego sypialni. Z całych sił walił w nią pięścią nie zważając na ból i powiększające się smugi czerwonej cieczy na szarej ścianie. Nie obchodził go też dyskomfort związany z łamaniem kości, w tym momencie nie czuł nic. Pozwalał by wraz z bólem i wulgaryzmami ulatywały zbędne emocje i uczucia. Nie wiedział ile czasu minęło, czy była to minuta, dwie, czy nawet godzina. W końcu  przestał. Odruchowo zaparł czoło o chłodną powierzchnię, zakrwawioną dłoń wciąż trzymając w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą uderzał. Oddychał szybko i niespokojnie. Dał jednak upust wewnętrznym demonom. Odruchowo przymknął powieki, próbując unormować oddech i pozbyć się dziwnych głosów ze swojej głowy. Cały czas miał przed sobą obraz tego co stało się chwile temu na Hogwarcim korytarzu. Jego i tak poszarpane nerwy atakowała zgubna myśl, że może jednak tym razem przesadził. Widział w bursztynowych oczach dziewczyny najprawdziwszy strach. Mimo, że starała się go ukryć, pierwszy raz był taki wyrazisty. Zranił ją, już nie tylko słowem, tym razem zostawił rany również na jej ciele. 

 Był katem odkąd tylko pamiętał. Od dziecka wypruwano go ze zbędnych ludzkich odruchów i emocji. To nie był pierwszy raz kiedy kogoś skrzywdził, zdarzało mu się to robić coraz częściej w dodatku z dużo okrutniejszym i krwawszym finałem.  Przecież uwielbiał to robić, więc czemu teraz odpuścił? Czemu teraz czuł coś na wzór wyrzutów sumienia?

Wypuścił cicho powietrze z rozchylonych warg otwierając przy tym powieki.

Wiedział dlaczego. Wydarzenia, które wyparł ze świadomości już dawno temu, teraz przypomniały o sobie odbijając się w oczach Hermiony Granger. Wtedy, na korytarzu, w jej tęczówkach dostrzegł coś więcej niż łzy i strach przed tym co zaraz zrobi. Były takie same jak oczy jego matki. Przepełnione ciepłem, uczuciem i tą dziwną troską, które zawsze niszczył jego ojciec. Przypomniała mu się jedna z wielu kłótni rodziców.

Narcyza była z tych kobiet o wielkim sercu i wrażliwości, którą życie wystawiło na zbyt wiele ciężkich prób. Nigdy nie zgadzała się z dyktaturą Lucjusza,  miała do niego ogromne pretensje i żal za tak okrutne traktowanie własnego oraz jedynego dziecka. Nie chciała by jej syn należał do Śmierciożerców. Wiedziała, że przy boku Czarnego Pana nie czeka go nic poza śmiercią. Starła się go obronić, uchronić przed tym całym złem i zepsuciem, które coraz większymi krokami zbliżało się do niego, a przede wszystkim po niego. Chciała nauczyć go szacunku do ludzi, chociaż to ojciec był jego autorytetem i to jego nauki w ostateczności odcisnęły na nim swojej piętno. Mimo wszystko matka starała się otaczać go troską i miłością, chociaż nie zawsze potrafiła to okazać, a z biegiem czasu ujawniała jej coraz mniej. Wiedział jednak, że bez względu na wszystko zawsze miał w niej wsparcie. Czego nie mógł powiedzieć o ojcu.

Lucjusz od zawsze był tym złym i taki kierunek wyznaczył też dla jedynego syna . Troskliwe zachowanie żony wręcz wywoływało u niego ataki agresji. Chciał by jego syn był taki jak on. W przyszłości miał należeć do Śmierciożerców i z dumą służyć u boku Voldemorta, stając się jednym z jego najlepszych ludzi. Lucjusz chciał z niego zrobić najlepszą, najbardziej efektywną maszynę do zbierania informacji, torturowania, zabijania i wypełniania wszystkich rozkazów Czarnego Pana. Kiedy Narcyza się na to nie zgadzała, on przechodził do rękoczynów. Torturował, obrażał, znęcał się fizycznie i psychicznie. Przepełnione dobrem tęczówki kobiety były gaszone przez jej własnego męża. Już wiele lat temu oczy Narcyzy straciły naturalny blask, a z twarzy zniknął ciepły uśmiech. Zrobiła się wyrafinowana i oziębła,  a on stał się dokładnie taki jak chciał ojciec. 

Znowu przypomniał sobie wydarzenie na korytarzu, choć wcale nie chciał o tym myśleć. Wiedział dlaczego puścił Gryfonkę. W tamtym momencie, gdy tak intensywnie mu się przyglądała, przypomniała mu własną matkę sprzed kilku lat, a on zrozumiał, że stał się dokładnie taki sam jak jego ojciec. Ta myśl  go przerosła. Zupełnie jakby dopiero teraz dotarło do niego, że Granger cierpiała przez niego. Stopniowo ją niszczył, aż w końcu z niej również nie zostałoby już nic jak tylko wrak dawnej uśmiechniętej osoby, którą niegdyś była. Teraz miał wyrzuty sumienia. On?

- Cholera.

Szepnął zrezygnowany  zbyt przytłoczony nadmiarem myśli, które atakowały go z każdej możliwej strony. Teraz do niego dotarło jak wielki ból sprawiał dziewczynie. Przez siedem lat. Dzień w dzień. Szkoła ojca wyraźnie odcisnęła na nim swoje piętno. I może nawet nie chciał być dokładnie taki jak on, jednak sam już nie wiedział czy potrafił być kimś innym. Odruchowo dotknął jeszcze lekko zaczerwionego policzka. Wykrzywił usta w czymś co miało przypominać uśmiech. Musiał przyznać, że dziewczyna była silniejsza niż przypuszczał.

- Należało mi się...

Nim się zorientował, jedna z wielu myśli wyszła na światło dzienne. Pokiwał przecząco głową, w duchu krytykując się za chwile słabości i takie niedorzeczne słowa. Nawet jeśli sytuacja na korytarzu nie powinna mieć miejsca, to Granger dalej była tylko i wyłącznie szlamą. Wiedział, że nie może i nie powinien myśleć o niej w inny sposób. Zbyt wiele by to skomplikowało.

Mimo, że doskonale wiedział co powinien czuć, myśleć i robić teraz zdawało mu się, że toczył coś na wzór walki, w dodatku sam ze sobą. Bił się ze swoimi myślami. Zupełnie tak, jakby jakaś minimalna cząstka matki, która jeszcze gdzieś w nim była, uparcie broniła się przed wyuczoną dyktaturą ojca. Narcyza zawsze powtarzała mu, że każdy człowiek ma swoje dwie strony. Dobrą i zła. Nie wiedział tylko, która u niego w decydującym momencie okaże się tą silniejszą. Póki co przeważała ta zła.

Znów przed oczami stanęło mu wspomnienie jednej z wielu kłótni rodziców. Narcyza Malfoy. Ideał. Piękna i inteligenta kobieta, z ambicjami i marzeniami, które w jednej chwili zniszczył jej własny mąż. Początkowo idealne małżeństwo zmieniło się w koszmar dla kobiety. Na samym początku próbowała się buntować, chociaż jak nikt inny zdawała sobie sprawę, że była na przegranej pozycji. Uparcie trzymała się swojego zdania i próbowała walczyć o inną przyszłość dla jedynego syna. Poddała się dopiero po wielu latach, tym samym stając się zamkniętą w sobie, posłuszną żoną i wymagającą matką. Kiedyś jednak była inna. Pamiętał te czasy. Pamiętał momenty kiedy był jeszcze dzieckiem, a  rodzice już zawzięcie kłócili się o jego przyszłość. Narcyza dzielnie znosiła dyktaturę męża. Nie krzyczała, nie płakała, nie błagała o nic. Nie dawała mężowi żadnej satysfakcji i nie pokazywała otwarcie swoich słabości. Dopiero później gdy zostawała sama, płakała. W ciszy i samotności gojąc rany. Niektórych już nigdy nie wyleczyła, a wiele z nich odcisnęło na niej swoje piętno  sprawiając, że już nigdy nie była dawną sobą. Jakiś cichy głos w jego głowie podsunął mu w tych wizjach obraz kasztanowłosej Gryfonki. Była taka sama jak jego matka sprzed wielu laty. Za każdym razem, gdy sprawiał, że cierpiała, ona nie uciekała, nie błagała by przestał, uparcie walczyła, chociaż przecież wiedziała, że jest na przegranej pozycji. Był pewny, że w tej chwili płacze. Przez niego. Znowu.Zdenerwowany swoimi własnymi myślami odruchowo zacisnął pięści, szybko jednak tego pożałował. Syknął z bólu i zaklął pod nosem, automatycznie wzrok przerzucając na prawą dłoń. Dopiero teraz dotarło do niego, że jest cała zakrwawiona, a zdarty naskórek ukazywał nieprzyjemny widok surowego mięsa, oraz roztrzaskanych kosteczek palców. Nieznośny i przeszywający ból dał o sobie znać dopiero teraz. Tak jakby organizm chciał go wystawić na próbę. Który ból gorszy? Ten fizyczny czy psychiczny? Rana na ciele, czy na sumieniu? 

                                                                        * 

Ocean łez wylewał się z jej orzechowych oczu. Kolejny raz, znowu przez niego płakała. A przecież już tyle razy sobie obiecywała, że więcej nie będzie tego robić, nie z jego powodu. Przeklęła w duchu ubolewając nad swoim losem. Czemu to spotkało właśnie ją? Za co? Kochała rodziców, nie miała do nich pretensji. Przecież nie ich winą był fakt, że byli zwykłymi ludźmi, a w niej obudziły się magiczne zdolności . Wciąż nie mogła zrozumieć dlaczego są ludzie, którzy ani nie potrafią tego pojąć ani zaakceptować. Przecież była jedną z najlepszych uczennic Hogwartu. Miała talent. Już nie raz pokazała na co ją stać. Do cholery! Przecież już nie raz wraz z przyjaciółmi ocaliła szkołę i ratowała świat! Czy to się nie liczyło? I co z tego, że jej rodzina nie była czystej krwi? Czy to było  aż takie ważne? Została skazana na cierpienie tylko dlatego? Przecież nie była jedyną „szlamą” w Hogwarcie, więc dlaczego „aż tak” znęcał się tylko nad nią? Chciała poznać odpowiedzi na te pytania, chociaż gdzieś w głębi serca bardzo się tych odpowiedzi obawiała.

Spojrzała na swoje ręce. Nadgarstki w ciągu dalszym były czerwone, skóra piekła niemiłosiernie, a sine plamy wskazywały na zbliżające się pojawianie siniaków. Kolejne słone krople rozbiły się o betonową posadzkę. Była osamotniona w swoim bólu i cierpieniu. Nawet Harry i Ron nie byli w stanie zrozumieć co w takich momentach czuła.

Oparła głowę o ścianę, rozkoszując się jej chłodem. Zamknęła oczy, pozwalając by z długich rzęs spokojnie spadały perłowe krople. W głowie wciąż miała ten sam obraz. Jego spojrzenie, uścisk, zimny oddech i ten jadowity ton.  Automatycznie przez jej ciało przeszedł dreszcz. Zawsze ranił ją słowem, przed chwilą jednak uświadomił jej, że jest zdolny do czynów. Na początku tej znienawidzonej znajomości myślała, że on się nią tylko bawi, robi to wszystko dla polepszenia sobie humoru, czy też swojej samooceny jakkolwiek chore by to nie było. Teraz jednak zrozumiała, że naprawdę chce by cierpiała. Jej ból był częścią jego życia. 

W tym całym bólu i cierpieniu coś jednak nie dawało jej spokoju. Poruszyła się nieznacznie, zapominając o ranach. 

Dlaczego ją zostawił? Przecież byli sami, ona była bezbronna, on miał ją w garści. A jednak wypuścił. Obserwowała go. W jego dotychczas nieprzenikliwych oczach dostrzegła coś, coś co staranie próbował ukryć maską obojętności. Wahanie? Wyrzuty sumienia? Pewnego rodzaju strach przed zadaniem jej bólu? Nie chciał by przez niego cierpiała? A może tak jej się tylko wydawało?

Nie znała odpowiedzi na te pytania.

Jednak w tamtej chwili coś pękło.

Zarówno w nim jak i w niej.